Sesja między kampaniami

Cornelis Pietersz Bega / Public domain

Jakiś czas temu rozegraliśmy w Warhammerze wątek, który rozciągnął się na dwie sesje. Kampanią tego nie nazwiemy, ale był to wyraźny moment, kiedy zadanie zostało wykonane, a związane z nim wątki w jakiś sposób zakończone. W ich miejsce powinny wkroczyć nowe, może w jakiś sposób pokrewne tym wcześniejszym, ale niekiedy historie układają się w taki sposób, że następstwa zdarzeń nie następują po sobie natychmiast.

Wówczas rozegraliśmy sesję, która trochę przypominała życie codzienne i realizację osobistych celów postaci, trochę Simsy. Nie było żadnego antagonisty, nie było akcji, żadnych pościgów ani walk. Zamiast tego mieliśmy okazję do pogłębienia rysów naszych Bohaterów, a ponadto zawiązały się silniejsze więzy w Drużynie.

Odbyło się sporo dialogów. I to takich mocno osadzonych w świecie przedstawionym. Pośród nich znalazło się miejsce na dyskusje takie, jak:

• Kwestia interpretacji wizji Ulfa. Miał okazję spędzić trochę czasu z jednym z ważniejszych kapłanów Taala w Imperium, akurat tutaj najważniejszego przedstawiciela tego kultu w Altdorfie. Ulf zagnieździł się nieco mocniej w strukturze kultu, stał się jej żywym i czynnym elementem.

• Rozmowa między Leopoldem a jego mistrzem w Kolegium. Dotyczyła interpretacji praktyk Klemensa Mauchera wobec jego ni to żywej, ni to martwej matki. Bardzo fajnie wyszło stwierdzenie mistrza wymagającego samodzielności swojego ucznia i to, że jego decyzje i odpowiednio opracowane podejście do problemu stanowi tak naprawdę ostatni egzamin ucznia czarodzieja.

• Krótka rozmowa Felixa z Bertoldem, sigmaryckim kapłanem pracującym przy katedrze. Dała przyczynek do weryfikacji niektórych radykalnych twierdzeń pokutnika, który ostatecznie zdecydował się nie informować łowców czarownic o swoich podejrzeniach nt. praktyk Klemensa Mauchera.

• Rozmowy Bohaterów w karczmie. „Zapraszam was na piwo” było dobrym momentem na zderzenie indywidualnych poglądów na sprawę, co szczęśliwie nie przyczyniło się do rozbicia Drużyny, a raczej do wzmocnienia jej spoiwa. Nie zarysowała się jednak jeszcze jakaś szczególna drużynowa ambicja. Przez chwilę myślałem, że będzie to problem oczyszczenia reiklandzkich lasów z grasujących zwierzoludzi, jednak okazało się, że brak jakichkolwiek informacji potwierdzających ich obecność. Tutaj dobrze działały ambicje kapłana Taala i Felixa, ale na pierwszy rzut oka nie widzę oczywistej motywacji dla Leopolda czy Gauntera. Wątek Klemensa i jego matki są tutaj bardziej oczywistym wyborem dla ucznia czarodzieja.

Choć na tej sesji „łącznikowej” nie wydarzyło się szczególnie wiele w kontekście akcji, nie była to gra uboga w treść. Wręcz przeciwnie, było jej znacznie więcej niż w trakcie tradycyjnych, opartych na działaniach spotkaniach. Jako Gracze mieliśmy okazję do zarysowania i przedstawienia innym naszych Bohaterów, to po pierwsze. Po drugie, realizacja osobistych aspiracji pozwoliła na widoczne pchnięcie rozwoju postaci do przodu (nie tylko w kontekście Punktów Doświadczenia, ale też tej sfery narracyjnej, opowiadającej o zmianie, jaka zachodzi w Bohaterze). Po trzecie w końcu, plany na kolejną sesję do pewnego stopnia zarysowały się same. Dzięki temu Mistrz Gry nie będzie musiał serwować nam wprowadzenia w stylu „dostaliście zlecenie i zmierzacie tam i tam”, bo to już de facto zrobiliśmy sami, pod nadzorem, oczywiście.

Tu zmierzam do meritum: odpowiednio zarysowani Bohaterowie oraz odrobina woli Graczy powinny wystarczyć do tego, by nawet taka sesja miała swój sens, by przynosiła satysfakcję i frajdę. W taki sposób otrzymujemy też stosunkowo naturalne wejście w kolejną potencjalną kampanię. Myślę, że tego typu rozgrywka jest ciekawym testem/sprawdzianem, czy dany Bohater ma dobre umocowanie w świecie. Jeśli Gracz wie, co chce zrobić, jeśli potrafi się odnieść swoją postacią do otaczającej ją rzeczywistości, to mamy jakąś wskazówkę, że dany Bohater jest dobrze skonstruowany.

Wspomnienie Neuroshimy według Wojtka

W ramach sentymentów i nostalgii wymyśliłem sobie, że zadam swoim kolegom parę pytań o Neuroshimę. Przynajmniej część z nas nie grała w nią od jakiejś dekady. Wiele wspomnień się zatarło, ale pewne wrażenia i sceny wciąż są z nami. Oto, co na temat tej gry powiedział mi Wojtek.

Neuroshima z całą pewnością była (jest?) jednym z najpopularniejszych polskich systemów RPG. Były czasy, gdy graliśmy niemal tylko w to. Co według Ciebie decydowało o takim sukcesie tego systemu? Co było w nim wyjątkowego?

W dużej mierze przypadek. Osobiście nie znam chyba innego systemu postapo. Poza tym dostępność i język zachęcają do zapoznania się z książką, a jak już się człowiek zapozna, to mamy przystępną mechanikę, ciekawy świat i fajnie napisany podręcznik. No i jeszcze jest to polski system, to brzmi dumnie, syndrom szukania polskich nazwisk w napisach po filmie ;)

 

Co było Twoim ulubionym elementem świata przedstawionego w Neuroshimie?

Ciężko mi coś wybrać. Wiem za to, co było najmniej lubianym. Moloch. Niby fajne, niby ciekawe ale jakoś nigdy mnie do siebie nie przekonał, ciężko mi nawet powiedzieć dlaczego tak było. Może trochę za bardzo archetypiczny koncept, wielkie, nieznane zło, którego nikt nie jest w stanie powstrzymać. Może poza karłem z Nowego Yorku, który zakradnie się do wieży kontrolnej Molocha i wrzuci nakrętkę od śruby w tryby głównego komputera... oh, wait...

 

Jaka była Twoja ulubiona profesja i dlaczego akurat ona?

Ganger. Chyba tylko raz nim grałem, ale wizja włóczęgów podróżujących przez popękaną autostradę na zdezelowanych Harley'ach bardzo do mnie przemawia. No i pochodzenie z Hegemonii, bo cecha "Łyżeczka" jest awesome i żadna inna nie jest potrzebna.

 

Jaki był Twój ulubiony Kolor i dlaczego? (były to Rdza, Rtęć, Stal i Chrom) Jaki nastrój sesji odpowiadał Ci najbardziej?

Rdza. W mojej opinii najbardziej przekonująca i budująca klimat postapokalipsy. Możemy być gangiem twardzieli, techno-geniuszami czy tańczącymi z duchami, ale świat się skończył i zabierze ze sobą wszystkich, prędzej czy później. To lubię.

 

Czy masz jakąś szczególną sesję/kampanię lub scenę, która utkwiła Ci w pamięci? Czego ona dotyczyła?

Sporo, aczkolwiek ciężko mi przypomnieć sobie szczegóły, to bardziej klisze pewnych scen czy postaci. Jak na przykład ta z sesji w Siwiałce, na której Wolny Jake płakał. Mój mały sukces jako MG ;)

 

We wspomnianej Siwiałce zorganizowaliśmy przed laty dwa maratony RPG, w trakcie których przez dobry tydzień graliśmy przynajmniej dwie sesje dziennie. Jednego razu było nas około dziesięciu osób, także jednocześnie w grze uczestniczyły dwie grupy – jedna na dole, w salonie, druga na piętrze, w małym pokoiku. Wolny Jake natomiast to moja jedyna postać, którą grałem w Neuroshimę. I do dziś nie wyobrażam sobie, bym miał grać kimś innym, gdyby doszło przypadkiem do jakiejś sesji NS.

Wspomnienie Monastyru

Mam przed sobą podręcznik do Monastyru. Wersja limitowana. O ile pamiętam, egzemplarz nr 52. Przyjemniejszy w obyciu niż wersja pierwotna – nie rozkleja się, twarda oprawa, śliski papier. To chyba jedyny ekskluzywny podręcznik, jaki posiadam – później już nigdy chyba nie czułem potrzeby, by inwestować dodatkowe pieniądze na takie zabawy.

Marzenie nastolatka

Nie jestem pewien jaki to był rok. Wydaje mi się, że 2003 lub 2004. Tego dnia, jeszcze zanim wyszedłem do szkoły, przyszła paczka. To było niesamowite uczucie, ekscytacja i jakieś dziwne wrażenie, że zaczyna się nowa epoka, epoka Monastyru. To pewnie był ten etap, gdy RPGi nieco sakralizowałem. Myślałem, że to będzie poważne granie, jakościowo zupełnie inne od tego, co było dotychczas. Taki wyższy level Warhammera.

Dziś, będąc dziadem, przeglądam po latach podręcznik i o ile poczucie wzniosłości dawno już minęło, wciąż mam wrażenie, że Monastyr to gra poważniejsza, bardziej wymagająca i oferująca niesamowite możliwości. Szereg sesji, które kiedyś rozegraliśmy w jakiś sposób weryfikował to przekonanie: nadal bywało śmiesznie (a przecież nie powinno!), czasem przaśnie. To niekiedy wywoływało poczucie rozgoryczenia, nie to przecież miała mi dawać ta gra. To była konsekwencja rozbuchanych do granic możliwości oczekiwań i ta głupia wiara, że sam fakt grania w Monastyr wystarczy, by sesje były takie, jak opowieści doryjskich wieszczy.

Świat

Świat przedstawiony zawsze był, moim zdaniem, najmocniejszą stroną gry. Skomplikowana mozaika państw i narodów. Mieszanina systemów politycznych, chorych ambicji, rozpaczy uciskanych, zderzenie nowoczesności Kordu z tradycją Dorii itd. Wyraziści najważniejsi gracze na scenie politycznej Dominium, wręcz zahaczający o stereotypy: fanatyczna Kara, politykująca Cynazja… i to wszystko chyba też było swojego rodzaju przekleństwem. Opanować całościowo tę rzeczywistość nie sposób. Gdzieś, chyba w cudownym Gwiezdnym Piracie pojawiało się kalendarium nadające Dominium jakiejś dynamiki i pokazujące: o, tutaj, patrz, tu się dzieje coś istotnego.

Do dziś też, myśląc o poszczególnych – w sensie tych wytypowanych jako Pochodzenia – państwach, mam w głowie pomysły na przygody. Serio. Może to zasługa języka i tego, jak umiejętnie autorzy pokazywali o co im chodzi. Ale nigdy, właśnie z powodu ogromu świata, nie byłem w stanie dłużej skoncentrować się na szerszej perspektywie, na przygotowaniu kampanii dziejowej, wywracającej porządkiem Dominium. Chyba byłem za młody, by sobie z tym poradzić. Dziś nie mam pewności i nie przekonam się, póki takiej próby nie podejmę.

Od samego początku moim ulubionym państwem i Pochodzeniem był Gord. Masywni i ponurzy mężczyźni. Urzekało mnie coś w ich smutnym milczeniu. W tym, że potrafili przyjmować ciosy. Byli też jakimś zaprzeczeniem gatunku płaszcza i szpady, jego przełamaniem, a wciąż świetnie wpisywali się w całościowy obraz. Jedyna postać, jaką sobie stworzyłem, była Gordyjczykiem. Zagrałem raz, może dwa.

Bohaterowie

Idea grania podstarzałymi depozytariuszami umierających ideałów pobudzała umysł naiwnego nastolatka. Pobudza też wyobraźnię dziada. Ale nie miejmy wątpliwości: to było wyzwanie. Stworzyć człowieka, który ma za sobą wiele przygód, to wymagało choćby wspomnienia części z nich. Zarysowania trochę bardziej skomplikowanego obrazu charakterologicznego. Jeśli nie grałeś Karyjczykiem, żadne sprawy nie były dla ciebie oczywiste. Może poza honorem i wagą przyjaźni.

Problem pojawiał się, gdy każdy miał jakiś swój ulubiony typ. Zebranie grupy, gdzie każdy pochodził z innego zakątka Dominium, każdy reprezentował też inny fach – to było trudne. To wymagało niezłej gimnastyki, by jakoś to uzasadnić. Łatwiej chyba było zrobić zbliżenie: oto gramy w okupowanej Bardanii, a wy wszyscy jesteście bitnymi góralami. I już. Nie mieszamy się, bo trudno wyjaśnić tutaj rycerza z Dorii, trudno wyjaśnić obecność agaryjskiego oficera, a tym bardziej kogoś z Cynazji, Nordii czy Ragady.

Mechanika

Nie podjąłbym się grania w Monastyr na jego oryginalnej mechanice. Niegdyś było we mnie mniej krytycyzmu, przyjmowałem zasady jak lecą, może nawet bez większej refleksji. Ale nie ukrywajmy: zasady pojedynków sprowadzały ten emocjonujący aspekt gry do obliczeń i kombinowania bliskiego szachom. Czuję się za stary, by w coś takiego ponownie wchodzić. Dziś myślę, że wykorzystałbym inną mechanikę: Genesys albo tę z Legendy Pięciu Kręgów. Ponadto myślę, że zasady związane z napięciem psychicznym postaci dobrze by się w Monastyrze sprawdziły.

Grałbym. Prowadziłbym

Marzy mi się taka sytuacja, w której siadam z gronem znajomych, którzy również przeczytali podręcznik. Wiemy o co chodzi w świecie, wiemy jakie są założenia gry. Ustalamy miejsce na mapie, tworzymy grupę bliskich sobie ludzi związanych wydarzeniami z przeszłości. I rozpoczynamy wielką, epicką historię, która wstrząśnie nie tylko nimi, ale całym światem. Mam z Monastyrem tak, że nie potrafię o nim myśleć w skali mikro. Albo sprawy są wielkie, albo nie ma ich wcale.

Może powiedzieć „zagrać w Monastyr i umrzeć” to za dużo, bo jednak życie mi trochę miłe, ale z całą pewnością chciałbym kiedyś wrócić do tej gry. Choćby na tę jedną kampanię.

The Elder Scrolls? A co to takiego?

Wojtek, wielki miłośnik The Elder Scrolls, powiedział raz, że może nam poprowadzić sesję w tym świecie na mechanice Savage Worlds.

Wszyscy wspólnie zakrzyknęli: niech nam żyje! Będzie sesja, zagramy w coś innego! A sekundę później naszła mnie refleksja: przecież ja nic o tym świecie nie wiem! O grach komputerowych, osławionym Skyrimie, Morrowindzie, i innych, też nic nie wiem! Uchowałem się przed jedną z najsławniejszych i najpopularniejszych serii komputerowych gier RPG i nie wiem, czy dać sobie z tego powodu zrobić zdjęcie, czy jednak spuścić ze wstydem głowę i więcej się do tego nie przyznawać.

No ale Wojtek przybywa z pomocą, wysyła szereg linków: a to fanowska wiki, a to filmy instruktażowe na YouTube. Odpaliłem też gameplay Skyrima, licząc, że dowiem się czegoś o świecie, ale w zamian za to dostałem historię o lootingu wszystkiego, co się ruszało, a teraz leży. No to nie pomogło. W każdym razie rozpocząłem powolne zdobywanie wiedzy o przeogromnym świecie przedstawionym, o Tamriel. Wtedy też dowiedziałem się, że Skyrim i Morrowind to obszary leżące na tym kontynencie (don’t judge me!). Przyznaję, że geograficznie w tej chwili już, jako tako, orientuję się, co gdzie leży, gdzie żyją ci dziwni kotoludzie i jaszczuroludzie… Argonanie w sensie. Natomiast złożona i skomplikowana historia polityczna Tamriel, wzajemne migracje i zderzenia poszczególnych ras to już zupełnie inna para kaloszy i jestem w stanie tylko z grubsza wskazać na jakieś podstawowe fakty.

W każdym razie, będziemy grali w czasach krótko po Wielkiej Wojnie. W czasie randki, na której omawialiśmy moją postać, Wojtek znów nieco mi objaśnił sprawę i nakreśliliśmy oto takiego Bohatera (zapewne poświęcę mu osobny wpis, gdy go dopracuję): Leif Olofsson, pochodzący ze Skyrim wyznawca Talosa. Walczył w szeregach cesarskich legionów, pełnił funkcję niejako kapelana. Po wojnie, gdy Cesarstwo zgodziło się znieść boski status tego boga, Leif znalazł się w nieciekawej sytuacji: z jednej strony poczucie zdrady i związana z tym dezercja (wiemy, że w przyszłości w Skyrim dojdzie do wybuchu powstania), a z drugiej ściganie przez agentów Thalmoru wyznawców wspomnianego boga. Myślę, że to może być fajna postać, nie mająca w tej chwili punktu zaczepienia: bo ani Cesarstwo, ani Trzecie Aldmerskie Dominium w tej chwili nie wydają się atrakcyjnymi miejscami do życia. To co, w przyszłości zapewne czeka go współorganizacja ruchu oporu, być może powstania w Skyrim?

Mimo kruchych podstaw, nikłej wiedzy o The Elder Scrolls, nie mogę się doczekać. To będzie duże wyzwanie, wiele niepewnych kroków i zapewne irytującego dopytywania się. Poczucie wejścia w coś nowego jest jednak wystarczającym impulsem, by spróbować. Czekamy na sesję!

L5K LCG w służbie scenariusza: próby z ćwiczenia wyobraźni

Na własne potrzeby wymyśliłem sobie takie ćwiczonko na wyobraźnię. Dociągam karty i próbuję ułożyć z nich zarys jakiegoś scenariusza. Proste. Traktuję je jako luźne wskazówki i bez żadnych wymogów – jak coś mi nie pasuje, to odpada i już. By nadać tej metodzie jakieś ramy, stworzyłem kilka kategorii, które mogłyby nadać moim myślom jakiś kierunek:

Pierwsza karta musi mieć słowo kluczowe Philosophy i miała być albo motywem przewodnim. Padło na Way of the Chrysanthemum.

Następnie dwie karty dotyczące lokacji: jedna Province i jedna Holding. Wylosowałem Illustrious Forge oraz Tactician’s Camp.

Dwie kolejne karty to postaci (Character) i tutaj padło na Honest Challenger oraz Shinomen Wayfinders.

Dwie karty wydarzeń (Event) stanowiące albo jakiś punkt wyjścia albo punkty zwrotne: padło na Test of Skill oraz A Perfect Cut.

Na koniec wymyśliłem sobie detal (Attachment), mający w zasadzie być jakimś estetycznym uzupełnieniem historii i wyciągnąłem Mirumoto Daisho.

I szczerze mówiąc, myślałem, że pójdzie mi sprawniej, że w głowie od razu pojawią się obrazy, pomysły, super-duper opowieść. No nie, wcale tak nie było. Przygotowane wstępnie ramy okazały się przydatne zaledwie połowicznie. Część kart w ogóle nie stanowiła pomocy i je odrzuciłem. W każdym razie, raz na jakiś czas będę tutaj wrzucał takie ćwiczonko.

A oto zarys przygody:

Seppun Hideaki odwiedza jedną z prestiżowych szkół, gdzie udziela swych nauk dotyczących sztuki strategii. Przy okazji pragnie odebrać zamówione przez siebie ostrza, które wykonać miał dla niego Okimoto, znany ze swego talentu. Ze względu na nadmiar obowiązków (albo inne okoliczności), nie może on odebrać zamówienia osobiście, dlatego prosi o to Bohaterów. Warsztat kowala mieści się nieopodal znanego wszystkim mrocznego lasu Shinomen.

Las Shinomen to dziwne i nieprzewidywalne miejsce. Okazuje się, że w ciągu ostatnich kilku miesięcy rozrastał się w niekontrolowany sposób, a warsztat kowalski znalazł się głęboko w kniei. Sam Okimoto zmuszony był wynieść się w bezpieczniejsze miejsce. Porzucił swój warsztat, w którym zostały wszystkie jego narzędzia i zasoby. Nie mniej jednak, gdy Bohaterowie się do niego zgłoszą, gotów będzie wykonać zadanie, o ile odeskortują go do warsztatu.  Dotarcie do kuźni nie jest łatwe – droga jest skomplikowana i czai się na niej wiele niebezpieczeństw.

Po drodze Bohaterowie natykają się na samotnego zwiadowcę lub ronina. Mogą spotkać go w różnych okolicznościach: gdy problemy ich przerosną, przybędzie im z pomocą. Być może to oni pomogą jemu. Mężczyzna przedstawi się jako Tokuro. Czego nie wiedzą, to to, że Tokuro z jakiegoś powodu jest wrogiem Seppuna Hideaki. Jest ofiarą jego ambicji? Został wypchnięty w rywalizacji o wysokie stanowisko? Został zdradzony? Wszystko sprowadza się do tego, że Tokuro zaistniałą sytuację zechce wykorzystać do wywarcia zemsty.

 W jaki sposób będzie chciał to zrobić i jak odniosą się do tego Bohaterowie? Jeśli uwierzą w jego historię, czy pomogą mu dostać się do szkoły, gdzie Tokuro wyzwanie wroga na pojedynek? Jeśli odmówią, ten pewnie i tak będzie za nimi podążał. Czy zatem poinformują Seppuna o spotkaniu i poszukującym go wojowniku? Czy może jednak nie wspomną o tym słowem?

Warto zastanowić się nad osobistymi motywacjami Bohaterów. Wiele zależy od ich pochodzenia. Istotne jest również to, że wyświadczają przysługę przedstawicielowi rodziny cesarskiej. No i w końcu, jaka była istota krzywdy, jakiej doświadczył Tokuro? Czy będzie ona wystarczająco dotkliwa, by zrozumieć i poprzeć sprawę Tokuro?

[TftL] Dzieciaki i sprawa podejrzanych ptaków

Sesja rozegrana online 5 kwietnia 2020 r.

Rozegraliśmy scenariusz zawarty w podręczniku głównym do Tales from the Loop, pt. Summerbreak and Killer Birds.

Wystąpili:

Sam Finn, Rocker, 12 lat.

Doug Olsen, Weirdo, 11 lat.

Chris, Troublemaker, 13 lat.

W ospałym od gorąca Boulder City zaczęły dziać się dziwne rzeczy. Dzieciaki opuściły swoje domy, by spotkać się w swojej Kryjówce, starym i opuszczonym szpitalu psychiatrycznym na obrzeżach miasta. Każde z nich, wychodząc z domu, miało okazję natknąć się na gadające gołębie – początkowe uznane za wytwór wyobraźni.

Buszując po szpitalu psychiatrycznym, zawędrowały na strych, gdzie Willy, kot Douga, rzucił się na mewę. Mewa też była jakaś dziwna, bo nad wyraz agresywna. Doug przepędził ją, a Chris wziął kamienia i niczym snajper trafił w uciekającego, agresywnego ptaka, który spadł na ziemię. Wtedy Dzieciaki dostrzegły, że mewa ma na głowie ślady szwów, jakby ktoś wykonał na niej operację.

Tutaj osobiście miałem problem, bo wciąż Dzieciaki nie wykazywały jakiejś szczególnej woli, by się sprawą zająć. Wystarczającym bodźcem był atak ptaków na panią Daisy Johnson, pracującą w szkolnej bibliotece. Biedaczka zamknęła się w budce telefonicznej i gdyby nie Bohaterowie, zapewne siedziałaby tam do dzisiaj. Przepędzone ptaki skierowały się na północ. Grupa, korzystając z deskorolki, wrotek i roweru udała się za nimi aż do jeziora, gdzie dostrzegli, że złe ptaki skierowały się na Sentinel Island.

Rozpoczęło się zbieranie danych. Pani Daisy stanowczo odmówiła Dzieciakom wstępu do biblioteki w czasie wakacji, nawet widząc ich głód wiedzy. W czasie roku szkolnego jakoś nie byliście tacy gorliwi. Potem Dzieciaki przypomniały sobie o dziwacznym ornitologu mieszkającym nieopodal. Christopher Boyd, ugryziony niegdyś na żywo przez łabędzia nabrał przekonania, że ptaki spiskują przeciwko niemu i Stanom Zjednoczonym. Uganiał się po domu z siekierą i tłumaczył uparcie, że życie mieszkańców Boulder City jest zagrożone. Nie chciał też, rzecz jasna, płynąć z nimi na wyspę, by sprawdzić, co tam się dzieje. Zasugerował też odwiedziny u innego znawcy ptaków, neurologa Donalda Dixona.

Dzieciaki jednak upierały się, by nazajutrz od razu płynąć na wyspę. Groziło to rychłym rozwiązaniem sprawy. Znalazły przy przystani łódź wiosłową i ruszyły w drogę. Machanie wielkimi wiosłami było jednak zbyt męczące i w ten sposób dotarły do bliżej położonej wyspy (Boulder Island), gdzie dostrzegły całe chmary krążących gołębi. Wspinaczka po skałach była męcząca i bolesna. Okazało się, że na tej wyspie znajduje się wielkie gniazdo, w którym Doug dostrzegł dziwny ciąg liter i cyfr, który, jak się później okazało, był numerem wraku statku magnetronowego leżącego na Sentinel Island.

Zmęczone i poobijane Dzieciaki postanowiły wrócić do miasta, zamiast od razu przeć na drugą wyspę. Udały się pomyszkować do domu Donalda Dixona. Chałupa wydawała się opuszczona, ale znalazły tam sporo wskazówek – dziennik Donalda, mnóstwo planów dowodzących, że może mieć coś wspólnego z agresją ptaków. W końcu zjawia się także Stacey i jej jamnik. Dziewczyna mieszka w domu, Donald okazuje się jej wujkiem, ale ona sama od dłuższego czasu go nie widziała. Nie zajęła się tą sprawą, bo bała się, że dorośli odeślą ją do jej złego ojczyma w Las Vegas.

Dysponując odpowiednimi informacjami, Dzieciaki postanowiły wyruszyć na Sentinel Island następnego dnia. Stacey pokazała im motorówkę za domem, więc dotarcie na miejsce było łatwiejsze. Ostatecznie, choć początkowo tego nie chciała, postanowiła wyruszyć na wyspę razem z Bohaterami, co okazało się bardzo istotne w ostatecznej konfrontacji.

Na miejscu bez problemy grupa dostała się do wnętrza wraku. Odkryli tam dziwaczną maszynę chipującą ptaki. Sam Donald Dixon był wyjątkowo zdziwiony niespodziewanymi gośćmi – obecność Stacey oraz dar przekonywania Sam wystarczyły, by Donald zalał się łzami. W tym momencie zaczęły się zlatywać agresywne ptaki atakujące Bohaterów. Doug zdążył jeszcze wsadzić kij w maszynę tak, że ta się zepsuła. Nieco później, już na łodzi, Donald opowiedział o tym, jak został wykorzystany przez swoją miłość (zdecydowanie nieodwzajemnioną), Diana Petersen. Z resztą Dzieciaki miały już na ten temat pewną wiedzą, ponieważ czytały jego pamiętnik.

*

Sesja była szybka, raczej bez większych przestojów, chociaż były chwile, kiedy miałem wrażenie, że Gracze nie bardzo wiedzieli co robić. Ostateczna konfrontacja też okazała się problematyczna – być może źle ją odegrałem. Myślę też, że swoje robią przyzwyczajenia z innych gier i grupa jeszcze nie do końca czuje, w jaki sposób przebiegają tutaj konflikty. Będziemy to ćwiczyć.

Osobiście bardzo sobie cenię Tales from the Loop. Mam poczucie luzu i swobody w robieniu ze światem przedstawionym co chcę. Jest też sporo okazji do żartów, gagów i zabawnych komentarzy.

Wspomnienie Midnighta

Niecałą dekadę temu usiedliśmy z koleżkami i zaczęliśmy grać w Midnighta, przerabiając go na mechanikę Savage Worlds. To była jedna z najfajniejszych kampanii, jakie zdarzyło mi się prowadzić.

Ponury świat niebezpiecznych przygód

W konkursie na ponurość i niebezpieczność przygód Midnight wygrywa z Warhammerem. Przeważnie grę tę opisuje się jako Śródziemie, w którym wygrał Sauron. Oto dostajemy uniwersum fantasy odcięte od dobrych i opiekuńczych bóstw. Tutaj wygrał Izrador, wcielenie zła, wprowadzający własne porządki zgodnie ze swoimi przekonaniami. Posługuje się typowymi narzędziami: terrorem, przemocą i orkami. Ponadto ma swoich legatów, wysokich urzędników, namiestników, będący w naszych przygodach głównym celem do wykończenia. To jednak nie było łatwe, bo Bohaterom przychodzi żyć w czymś na wzór państwa totalitarnego. Wszechobecna inwigilacja i rozsadzona solidarność społeczna. Nie można ufać nikomu, bo nie wiemy, kto donosi. A na pewno ktoś dał się złamać. W tym świecie ludzkość już dawno została złamana. Nowe pokolenia wyrastają już bez odpowiedniego kręgosłupa moralnego, są genetycznie pozbawione znanych nam odruchów moralnych. Gdzieniegdzie tlą się dogasające ruchy oporu, ale nie niosą szczególnej nadziei wszystkim mieszkańcom Eredane. Posiadanie broni jest zakazane i grozi za to najwyższa kara. Ba! Posługiwanie się narzędziami kowalskimi w warsztacie bez odpowiedniej zgody też podlega karze. Innymi słowy, Bohaterowie już na samym początku pozbawieni są podstawowych zasobów typowych dla innych gier. Muszą je sobie wywalczyć, wydrzeć, a potem już tylko uciekać.

Wciąż w Eredane jest miejsce na wiele typowych dla fantasy elementów. Są znane nam rasy: poza ludźmi mamy kryjące się w górach krasnoludy, a w lasach elfy. Mamy niziołki i szereg różnych hybryd, co do których mogę mieć wątpliwości (niedobory pamięci). Niemal na pewno były morskie elfy. Z jednej więc strony poruszamy się w ramach znanych z kultury schematów, a z drugiej… no cóż, zapoznanie się z dość obszernym opisem świata te dziesięć lat temu stanowiło dla mnie wyzwanie.

Charakter drużyny

Jednym z powodów wspomnianej fajności kampanii Midnighta byli bohaterowie. Zaczęliśmy klasycznym modelem „od zera do bohatera”: pierwsza sesja opowiadała tak naprawdę o powodach, dla których bracia zmuszeni byli opuścić swoją rodzinną wioskę. Stworzenie postaci powiązanych krwią spowodowało, że wszyscy mieli dobry, osobisty powód do działania. Bywało też emocjonalnie. Drużyna wyglądała tak:

Najstarszy z braci, Kred – poszukiwany przez żołnierzy Izradora prawdopodobnie z powodu niestawienia się w trakcie pobierania podatku przez legata i jego siły. Dobry strzelec.

Średni brat, lekko rozgoryczony karczmarz Bernok, zmuszony do utrzymywania nieswojej karczmy. Dobrze bijący się osiłek.

Najmłodszy, nierób, Edin. Pięknie gada i u wszystkich budzi sympatię, ale żadnych innych zalet nie ma.

Później do drużyny dołączył czarodziej Sephir.

Pełne zaangażowanie Graczy

Jednak tym, co najmocniej wpłynęło na tak dobre wspomnienie kampanii Midnighta był blog, na którym wszyscy wrzucaliśmy dodatkowe, uzupełniające historię materiały.

Po pierwsze, każdy z Graczy opisywał wydarzenia z sesji z perspektywy swojego Bohatera. Był to taki dziennik, dzięki któremu odkrywaliśmy uczucia i motywy postaci, których na sesji nie udawało się w jakiś sposób przekazać. Opowieść dzięki temu stawała się jakby o wiele pełniejsza, kompletna. Ja wrzucałem opisy Bohaterów Niezależnych, a także opisy uzupełniające wiedzę Graczy i dopełniające obraz świata, miejsca, organizacje itd.

Bardzo dobrze wspominam to rozwiązanie, ale zdaję sobie sprawę, że rozpoczynając w życiu rozdział dziada większość z nas nie miałaby na to czasu/siły/chęci/woli.

*

Tym, co miało stanowić wspólny mianownik całej kampanii, byli Bohaterowie. Kolejne sesje były opowieścią o ich zmaganiach, ucieczkach i walkach, ale zawsze dotyczyło to rodziny i Sephira. Całość rozciągnęła się na kilkanaście sesji, gdzie jednym z momentów kulminacyjnych była strata Kreda – przepadł na rzecz Cienia i ten epizod zakończył się dość smutno. Następnie pojawili się nowi Bohaterowie, ale to chyba był ten moment, kiedy wszystko się rozlazło i przestaliśmy grać. A zapowiadało się coraz ciekawiej. Postaci stawały się coraz potężniejsze, pojawiali się nowi BNi, a także przepowiednia dotycząca ludzkiego niemowlęcia, chronionego przez rannego orka, który także dołączył do drużyny.

Midnight to dobre wspomnienie. Nie dość, że w tym cyklu było to, co lubię, czyli ciągłość historii, to jeszcze wszyscy byliśmy zaangażowani w tę narrację, głównie za pomocą bloga.

Wspomnienie Neuroshimy według Grzegorza

W ramach sentymentów i nostalgii wymyśliłem sobie, że zadam swoim kolegom parę pytań o Neuroshimę. Przynajmniej część z nas nie grała w nią od jakiejś dekady. Wiele wspomnień się zatarło, ale pewne wrażenia i sceny wciąż są z nami. Oto, co na temat tej gry powiedział mi Grzegorz.

Neuroshima z całą pewnością była (jest?) jednym z najpopularniejszych polskich systemów RPG. Były czasy, gdy graliśmy niemal tylko w to. Co według Ciebie decydowało o takim sukcesie tego systemu? Co było w nim wyjątkowego?

Neuroshima jest moim drugim ulubionym (prawie na równi) systemem po Warhammerze. Świetne połączenie klimatu postapo, dobrej mechaniki gry, mutantów, strzelania i motywu a la skynet. Nie bez znaczenia było to, że jest to system rodzimy, krajowy. Neuroshima według mnie zdobyła popularność na podobieństwie do Fallouta, który jest bardzo popularny i w Polsce kultowy. Później, gdy zaczęły wychodzić planszówki i karcianki w świecie Neuroshimy, przyszła kolejna fala fanów tego RPGa.

Mechanika i dobrze opisany klimat postapo dla mnie są kluczowe w kwestii wyjątkowości Neuroshimy.

Co było Twoim ulubionym elementem świata przedstawionego w Neuroshimie?

Strzelaniny w małych miasteczkach. Ucieczki przed gangami po pustkowiach. Wędrowanie, a raczej skradanie się w zgliszczach wieżowców. Rozmowy w zajazdach. Stres związany z brakiem wszystkiego. Obawa, że zaraz zginiemy, albo złapiemy jakąś chorobę. Lęk przed tym, czy spotkamy dziś maszyny i jak szybko będziemy uciekać.

Jaka była Twoja ulubiona profesja i dlaczego akurat ona?

Medyk. Człowiek na wagę złota w świecie Neuroshimy. Wyratował niejedną postać. Potrafił też nieźle przywalić ze swojego gnata. Medykiem grałem najdłużej i generalnie jest to postać, którą najmilej wspominam z wszystkich moich bohaterów z gier RPG. Paradoksalnie koleś uzależniony był od środków przeciwbólowych. 

Jaki był Twój ulubiony Kolor i dlaczego? Jaki nastrój sesji odpowiadał Ci najbardziej?

Zdecydowanie Rdza. Rozpadający się świat. Ciągłe liczenie naboi i tabletek. Stan napięcia, czy dożyję do końca sesji  i jak bardzo ranny będę na koniec. Najbardziej nie lubiłem chromu. Totalnie nie pasował mi do upadłego świata, gdzie pozostali nieliczni zmuszeni do nieustannej walki o swoje życie.

Czy masz jakąś szczególną sesję/kampanię lub scenę, która utkwiła Ci w pamięci? Czego ona dotyczyła?

Jestem już stary i ledwo pamiętam co robiłem w zeszły weekend, a co dopiero 11 lat temu! Pamiętam tyle, że bawiłem się przecudnie drem Jimem. Każda sesja była świetną zabawą. Zresztą mieliśmy dobrego MG, który dopieszczał nas (i siebie pewnie też) minigazetkami zawierającymi najświeższe doniesienia z Zasranych Stanów :)

Wyjątkowym wydarzeniem dla mnie był neuroshimowy LARP, który rozegraliśmy w trakcie naszego Maratonu RPG (bodajże 2009 r.). To był mój pierwszy i jedyny dotąd LARP i to w dodatku w świecie Neuro. Pierwszy raz mogliśmy przebrać się za postaci z tego świata i wczuć się jeszcze bardziej. 

Faktycznie w związku z postacią dra Jima pamiętam emocjonalną kampanię, którą kiedyś rozegraliśmy. Dla tej postaci motywacja była wyjątkowo osobista: chodziło o jego córkę, z którą nie miał szczególnie dobrych relacji, ale dowiedziawszy się, że została porwana, rzucił wszystko i ruszył z grupą przyjaciół na ratunek. Pamiętam, że finalne spotkanie ojca z córką było szczególnie poruszające.