Podsumowanie roku 2024

Post opublikowany pierwotnie 31 grudnia 2024 r. na Facebooku

RPG30+ się kończy.

W dziesiątkach listów pytacie, co się dzieje i jak możecie pomóc. Ślecie paczki z Waszymi heartbreakerami, kostkami i innymi podobnymi. “Z życzeniami powrotu do zdrowia”, piszecie. “Im człowiek zdrowszy, tym mniej go w internecie”, piszecie z nadzieją, że zamknę fanpeja, na którym i tak od jakiegoś czasu wiele się nie dzieje. Dlatego, korzystając z końca roku i ogólnopolskiego trendu podsumowywania erpegowej działalności (pal licho czy w internecie, czy na żywo), spieszę z paroma słowami, byście się nie martwili za bardzo.

Po pierwsze, mam się dobrze. W ciągu ostatniego roku moje życie ponownie bardzo się zmieniło. Uważam, że na lepsze. Ten życiowy awans, oczywiście, niesie szereg skutków, a najpoważniejszym z nich jest brak czasu. Wobec tego zmuszony byłem podejmować różne decyzje: gnić z fandomu w internecie, czy po prostu grać w RPGi? Pić whisky, czy wódkę? Palić papierosy, czy jednak je rzucić? Tyle trudnych pytań, tyle decyzji. Jak w dobrej grze: decyzje niosą konsekwencje. Życie to dobra gra.

Próba pozostania przy hobby wiązała się z decyzją o graniu, nie pisaniu. To również okazywało się bardzo trudne. Sesje stale mnie zaskakiwały. Rzadko kiedy miałem czas i moce przerobowe na jakiekolwiek przygotowania. Historie, które współtworzyłem z Graczami często nie były spektakularne. Nie były bardzo przemyślane i filmowe. Czasem mogły być nawet trochę rozczarowujące. Coraz częściej nachodziła mnie myśl, że jestem zmęczony graniem w RPGi. Że za dużo mnie to kosztuje i być może przyda mi się trochę przerwy. Że za jakiś czas zatęsknię i wrócę w pełni sił. Że wtedy odwalę taką kampanię, że wszyscy (czyli kilka osób zaangażowanych) będą zbierać szczęki z podłogi, że będą mówili “wow” i “ojacię”. Bycie prawie 40+ to jednak moment, kiedy należałoby trochę mniej się oszukiwać. Nie będzie takiej kampanii, że wow i ojacię. Będą może zwykłe kampanie. Będą, ale najpierw czeka mnie przerwa. Wymuszona. Nieokreślona w czasie. Trudna do przewidzenia w konsekwencjach, ale tego nie przeskoczę. I dobrze. Nie jest mi smutno z tego powodu. Myślę, że to wszystko oznaka tego, że życie jest dobre.

Rok 2024 zrealizowałem, mniej więcej, zgodnie z zamierzeniami. Nie było wiele różnych gier. Było ich kilka. Dominował Coriolis i Legenda 5 Kręgów. Gdy wrócę do grania, chciałbym wrócić właśnie do tych gier. Czuję, że nie skonsumowałem ich jeszcze do końca. Graczom i Graczkom dziękuję za ich cierpliwość, wyrozumiałość i zaangażowanie. Mam nadzieję, że jeszcze wiele sesji przed nami. Pośród drobnych skoków w bok, było Death in Space (w tym załapałem się na dwie sesje w ramach eventu Głowa Pełna Przygód). Był też jednostrzał Klanarchii u Patisona w trakcie Coperniconu, miałem ciary. W listopadzie udało mi się zagrać w sesję Trophy Dark u prezesa trójmiejskich Toporów. Wcześniej trochę się z Trophy Dark śmiałem. Już się nie śmieję. 

Przyszłość fanpeja pozostaje w jakimś zawieszeniu. Powody są przynajmniej dwa: wspomniany już brak czasu oraz jakiś przesyt fandomem. W ciągu kilku ostatnich lat udało mi się trochę poobserwować ludzi w środowisku. To wszystko mili ludzie. Ale jestem już zmęczony “zbijaniem piątek na konwentach” i zapowiedziami prelekcji o tym, jak prowadzić dobre sesje albo jak napisać dobry scenariusz. Jestem zmęczony tą powtarzalnością. Uważam też, że wiele z tego typu inicjatyw ma mniejszą wartość, niż rozmowa we własnym, mniejszym gronie bez ogłaszania tego na Facebooku. Ta powtarzalność jest chyba też symptomem braku szczególnego fermentu w fandomie. Nie to, że karmię się dramami (oczywiście, że się karmię), ale brak fermentu pachnie mi stagnacją i trochę tracę zainteresowanie. Korzyść jest dla wszystkich: fandom i tak nie traci na mojej nieobecności, a ja mogę przyglądać się innym sprawom.

Co w przyszłym roku? Wspomniana przerwa. A potem, mam nadzieję, powrót do grania. Być może też do pisania w jakimś rytmie. Dalej trzymam na półce RPGi, dalej pewnie będę sobie coś podczytywał. Pewnie będę też wprowadzał progeniturę w RPGi. Na początek coś przystępnego. 

Trudno jest znaleźć jakieś adekwatne słowa na zakończenie posta podsumowującego ten rok. Nie jest to do końca pożegnanie, więc “żegnajcie” średnio się nadaje. A że nietrafione i nieadekwatne słowa to kwintesencja tego peja, to…

Żegnajcie. 

[Coriolis] Śledztwo w Mehrabi

Sesja online rozegrana 5 stycznia 2024 r.

Po świątecznych i sylwestrowych pauzach wracamy do Coriolisa. Bohaterowie kontynuują śledztwo w Mehrabi, wielkim i zadymionym mieście na pustynnej planecie Lubau.

Wystąpili:

Hasim Almasi - datajinn z Miry;

Dara - humanid Xingheri z Lubau;

Mona - mechanik z Zalos.

Bohaterowie dużo czasu rozmawiają i kombinują. Szukają sposobów na zdobycie dodatkowych informacji o sprawcy, jego motywach, o powiązaniach zamordowanej Huminy Ghabi z mordercą. Dużo faktów się nie skleja, ciągle czegoś brakuje. Na odnalezionej tabuli znaleźli informacje o należących do niej tajnych kontach bankowych, które w rzeczywistości nie zostały przez nią założone. Hasim pogrzebał w komputerze i ustalił, że faktycznie takie konta istnieją, że jest ich strasznie dużo, a pośród adresów właściciela konta znalazło się jedno odstępstwo: jedno konto zaadresowane było w miejscu, gdzie wybudowano jeden z wielu nowoczesnych, deweloperskich wieżowców czekających na chętnie firmy czy bogatych mieszkańców. Budynek nazywał się LAYLA-III.

Kwatera mieszkalna Huminy Ghabi dowodziła tylko, że była kobietą całkowicie oddaną swojej pracy: sterylne, depresyjne warunki, a jedyne, co zaburzało ten obraz, to leżące przy materacu ulotki z ofertą posługi duchowej dla osób zmagających się z kryzysem egzystencjalnym. Bohaterowie ustalili, że denatka kontaktowała się z kapłanem wielokrotnie w ciągu ostatnich tygodni przed śmiercią.

Z pomocą szarifa ochrony ustalili też listę osób wchodzących do biurowca w dniu morderstwa. Zabójcy nie było w bazie pracowników, ale gdy był skanowany na bramce, natychmiast otrzymał zgodę na wejście… autoryzowane przez Huminę Ghabi. W tym samym czasie, gdy mężczyzna wchodził, Humina nie siedziała nawet na komputerze - patrzyła zamyślona w okno. Szarif widząc wizerunek mordercy stwierdził, że widział go pośród pątników przebywających pod platformą dworcową.

Bohaterowie prześledzili też drogę drugiej, zamaskowanej osoby, która wskoczyła do drona utylizacyjnego. Ona przedostała się do środka kanałami wentylacyjnymi i krążyła po serwerowni, skąd definitywnie coś wyniosła w pośpiechu. 

W tym momencie Bohaterowie decydują się wsiąść w pociąg i pojechać do Mehrabi, by sprawdzić budynek LAYLA-III. Po zwolnieniu do domów pracowników firmy (cały czas byli przetrzymywani) zlecili szarifowi, żeby sprawdził, czy w serwerowni wszystko jest w porządku.

W drodze do Mehrabi pociąg został zaatakowany przez nomadów. W ten sposób Bohaterowie spotkali złodziejkę, która buszowała w serwerowni. Była absolutnie przekonana, że Bohaterowie posiadają jakieś „filakterium” i chciała je odzyskać. Była zdesperowana, wyczerpana i bliska płaczu. Po krótkim spięciu wyjaśniła im, że dostała anonimowe zlecenie wykradzenia filakteriów z danymi z serwerowni Industrial Algebra, ale w pośpiechu zgubiła jedno z nich. Pracodawca poinformował ją, że Bohaterowie będą je mieli. Ale nie mieli. To było dziwne. W tym samym czasie dostali od szarifa informację, zdjęcie z brakującym filakterium leżącym na ziemi w serwerowni. Skłamali złodziejce, że jest ono zabezpieczone i go nie odzyska. 

Ale wtedy złodziejka przez aplikację JobDjinn dostała informację, że filakterium leży na biurku w gabinecie szarifa. Zorientowała się, że została okłamana i wyskoczyła z pociągu na lecący obok ścigacz grawitonowy, którym z resztą przyleciała tu wraz ze swoimi znajomymi. Ruszyła do siedziby Industrial Algebra, by odzyskać filakterium. Wtedy Bohaterowie wiedzieli już, że robi to, bo jest szantażowana, a jej dzieci w niebezpieczeństwie.

Bohaterowie dojechali uszkodzonym pociągiem do Mehrabi, gdzie musieli spędzić trochę czasu na składaniu zeznań i oględzinach medikurgicznych. Po jakimś czasie pojechali pod budynek LAYLA-III. Tam czekał na nich wymęczony pątnik z wiadomością: 

JEŚLI DACIE MI KRYSZTAŁ, ZAOPIEKUJĘ SIĘ WAMI. JEŚLI MI GO NIE DACIE, NIGDY PRZEDE MNĄ NIE UCIEKNIECIE. JEST TO MATEMATYCZNIE UDOWODNIONE.

Łącząc kropki Bohaterowie zaczęli podjerzewać, że mierzą się ze sztuczną inteligencją.