Jak to już u mnie było parę miesięcy temu, żeby zagrać na żywo musiałem przejechać kawał Polski. Tym razem była to Rawa Mazowiecka, domek przy ulicy RPG-owej. Prowadził nie kto inny, jak sam prezes Toporów.
Uwaga, spoilery! Graliśmy w oficjalny scenariusz do Monastyru: Dar Drugiej Siostry.
Wystąpili:
Pedro de Baca - kordyjski inkwizytor w stanie spoczynku.
Katarzyna X - agaryjski oficer, kobieta zgorzkniała, ale waleczna.
Robert de la Fere - cynazyjski poeta i bawidamek.
Bohaterowie zostali zaproszeni na matrańskie wesele do rodziny Morello. Trudno było przegapić tak ważne wydarzenie, szczególnie że rodzina była nieco na bakier z polityką głównego nurtu. Wszyscy znaleźli się tu z jakiegoś powodu: Pedro prawdopodobnie był tu z klucza politycznego, Katarzyna znała się z bratem panny młodej, a Robert miał dać popisy poetyckie, szczególnie, że w towarzystwie kojarzony był głównie z licznych skandali.
Po pierwszych przywitaniach, po wymianie zdań, po wstępnym zapoznaniu się (co za przypadek, wszyscy siedzieli obok siebie!), po ceremonii zaślubin, po przekazaniu prezentów na ręce panny młodej, Flavii, rozpoczęła się uczta. Bohaterowie dysponowali powszechnie znanymi faktami: kto jest głową rodu (Camilla Morello), jak na imię córkom: kolejno Lucinda, Flavia i Echo.
W trakcie zabawy Bohaterowie dostrzegli, że z żywopłotowego labiryntu w ogrodzie ktoś ich obserwuje. Dziwna, okutana postać, która rzuciła się do ucieczki, jak tylko zorientowała się, że została przyłapana. Katarzyna bez ceregieli wyciągnęła pistolet i oddała strzał i choć nie powaliła uciekiniera, zdołała go zranić. Bardzo szybko dotarło do nich, że celem nie jest człowiek, lecz coś innego, pająkowatego. Deviria. Choć było trochę hałasu i zamieszania, udało się sprawić wrażenie, że był to po prostu rabuś i dzięki temu większość gości bawiła się dalej. Bohaterowie tymczasem ruszyli w pościg.
W głębi ogrodu trafili na rodzinny cmentarz, gdzie dostrzegli nagrobki. Pochowane w nich były, tak to przynajmniej wyglądało, imienniczki sióstr Camilli Morello (mogę coś mieszać, bo raport spisuję już parę dni po sesji). Była też kaplica, w której ktoś się skrył - gdy Bohaterowie tam weszli, pomieszczenie było puste, ale szybko okazało się, że jest tam podziemne przejście. W ukrytym korytarzu pod ziemią znaleźli sześć pieczęci broniących czegoś zamkniętego. Czegoś złego. Cztery pieczęcie powoli pękały. Coś, co było tam zamknięte od dawna, miało niebawem wyjść.
Uczta dalej trwała. Na sali był uwiązany ptasio-wężowy deviria, do którego goście próbowali strzelać. To obrzydliwe widowisko przerwała Katarzyna jednym celnym ciosem swoim rapierem.
Doszło też do rozmowy z księdzem prowadzącym ceremonię zaślubin. Był to wielki mężczyzna, który w chwili rozmowy na temat dziwnych wydarzeń w ogrodzie w jakiś sposób drgnął. To wystarczyło, by Pedro zorientował się, że klecha ma coś na sumieniu. Inkwizytor zabronił mu mocą swojego urzędu rozmawiać z kimkolwiek na temat tego, co się wydarzyło.
Śledztwo trwało, Bohaterowie zebrali jeszcze trochę informacji. Nazajutrz natomiast, gdy kontynuowali węszenie (tak mi się wydaje, że był to już kolejny dzień) i znów trafili na rodzinny cmentarz, spotkali młodziutką i nieśmiałą Echo czytającą książkę. Pedro dostrzegł, że w księdze jest jakiś okultystyczny znak, który widział już dzień wcześniej (na grobie?). Echo jakby się spłoszyła i odeszła, ale po chwili wróciła, by złożyć kwiaty na grobach. I najdziwniejsze było to, że ta Echo, która przyszła, była kimś zupełnie innym.
Jakiś czas później Lucinda, najstarsza z córek, poprosiła Roberta na prywatną rozmowę. Ten, oczywiście, jako tchórz poprosił Katarzynę, by obserwowała go z dystansu. Lucinda powiedziała - nieco na około - że miała kochanka i chciała zerwać tę relację, ale odrzucony mężczyzna nie odpuszczał, mścił się i w tym celu skorzystał z pomocy jakiejś wiedźmy czy szeptuchy z pobliskiej wsi. Okazało się, że odrzuconym kochankiem był ten sam ksiądz, który prowadził ceremonię zaślubin. Lucinda poprosiła, by za dwa Robert towarzyszył jej przy ostatecznym „zerwaniu”, na co poeta przystał.
Nazajutrz odbywało się tradycyjne polowanie. Dwórki (i Robert) polowały na kaczki, natomiast poważniejsi i odważniejsi gości ruszyli w pogoń za matrańskim odyńcem. W grupie kobiecej Robert nie zapanował nad swoim koniem, który poniósł go (i towarzyszącego mu sługę Pedra, Jorge) w gąszcz do jakiegoś starożytnego, pogańskiego cmentarza. Robert dostrzegł tam parę okutanych postaci zmierzających w jego stronę. Poeta zdecydował się, zgodnie ze swoją naturą, rzucić się do ucieczki.
Tymczasem główna grupa namierzyła matrańskiego odyńca. Pan młody zdołał go postrzelić, ale ostateczny cios zadała Flavia Morello, która cisnęła oszczepem i przybiła gigantyczne zwierzę do drzewa. Żaden człowiek nie miałby takiej siły.
Tutaj przerwaliśmy. Zamierzamy kontynuować przygodę online.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz