Lecimy dalej z tym zimowym proroctwem. Tym razem zabrakło Graczki, której postać - Livianna - prawdopodobnie dała się wciągnąć w wir wydarzeń towarzyskich.
Wystąpili:
Isdelf Valotton - młody Doryjczyk;
Sarton Vergevian - mnich z Nordii;
Gudbrand - barg z Gordu.
Bohaterowie zaczęli przygotowywać się do wyruszenia w drogę na południe przez góry. Sarton wdrożył swój kolejny pomysł - kupił trzy worki białych wstążek z planem nasączania ich krwią… miały się one później stać relikwiami. Isdelf, za sugestią Gudbranda, zaopatrzył się w muszkiet (na wypadek spotkania z rozbójniczką z Bardanii). Było trochę rozmów, iteracji mnogości planów i zamierzeń, mniej lub bardziej wykonalnych pomysłów. Sarton organizuje jeszcze osiołki, które mają ułatwić przebycie przynajmniej części drogi.
Bohaterowie ruszają w drogę. Gdy zapada zmrok, okazuje się, że do ostatniej przed górami miejscowości jeszcze trochę im brakuje - decydują się jednak zacisnąć zęby i dotrzeć do tamtejszej karczmy, choć przez nagły atak śnieżycy mają spore trudności.
W karczmie natykają się na członków kupieckiej karawany, która miała nieszczęście spotkać się z bandytami w górach. Jeden z kupców został postrzelony, a jego ranę opatrzono wybitnie źle. Mężczyzna prawdopodobnie zawinąłby się do rana, gdyby nie fachowa pomoc medyczna Gudbranda i modlitwa Sartona (Gudbrand sam zapewne był zdziwiony tym, jak dobrze mu poszło). Gordyjczyk zorientował się również, że rana postrzałowa była fachowo wymierzona - w sensie, ktoś strzelał tak, by nie zabić.
W karczmie siedzieli też najemni ochroniarze, którzy opowiadali - coraz bardziej pijani i niesieni fantazją - o heroicznym boju w górach. Bohaterowie zaś słuchali, zadawali pytania i przygotowywali plan drogi. Otóż dowiedzieli się, między innymi, że grupa rozbójników w większości to wychudzeni łachmaniarze, a tak naprawdę realnym zagrożeniem może być tylko Bardanka i jej dwóch sidekicków.
Isdelf dowiedział się też sporo o ruinach, które stały w górach i które prawdopodobnie były kryjówką rozbójników. Była to dawna posiadłość rodziny von Wilczek (a może Wilchek?) - tragiczne losy kobiety, która straciła męża, a później w akcie desperacji wyszła za jakiegoś przebrzydłego Kordyjczyka, co rozpoczęło serię nieszczęść dla całej okolicy i zamieszkiwanej ją ludności.
Wieczór chylił się ku końcowi, Bohaterowie poszli spać wcześniej, by wyruszyć o świcie. A rano do miasteczka wjechał cały zagon kordyjskiej kawalerii.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz