[Coriolis] bokor

Sesja online rozegrana 20 lipca 2024 r.

Pora wyrwać się z bazy Zjaw w systemie Altai. Czy Drużynie uda się połączyć i bezpiecznie wymknąć się z wojny domowej?

Wystąpili:

Hasim Almasi - datajinn z Miry;

Handar - pilot z Miry;

Dara - humanid Xingheri z Lubau;

Mona - mechanik z Zalos.

Handar pokonał atakującą ją Byarę i wydostał na zewnątrz zrujnowanego hangaru. Czekał tam na niego zmodyfikowany myśliwiec - przystosowany do przewiezienia dwóch dodatkowych osób "upchniętych" w pozycji leżącej. Tylko Handar widział, co się dzieje na zewnątrz. Wystartowali, a pilot skierował się w miejsce zgodnie z podanymi koordynatami, stosunkowo blisko gwiazdy Altai.

Tymczasem Zefir sterowany przez Białą Damę opuścił "pole" bitwy. Biała Dama dość szybko namierzyła myśliwiec Handara i leciała za nim, każąc reszcie załogi przygotować się do przeprowadzenia ewentualnego ataku. 

W ten sposób po kilku godzinach oba statki nadleciały do tajemniczej bazy kosmicznej. Wydawała się martwa, a na tle niebieskawego światła gwiazdy zdawała się być otoczona aurą czerwonego światła, jakby tańczyła wokół niego zorza polarna. To wywołało niepokój załogi, padły pytania do Białej Damy, a ta jakby zaczynała się coraz bardziej irytować i gadać do siebie, jakby węszyła spiski. Handar chyba zorientował się natomiast, że za te świetlne efekty odpowiadać może duch zwany Sarkofagoi.

Handar podleciał na miejsce. Otwarta brama do lądowiska, a w środku inne statki oraz porozrzucane martwe ciała. Wcześniej uciekinierzy z SOA nie wspominali o czymś takim: wydawało się, że baza miała jednak mieć żywą załogę. Handar wylądował i wyszedł z myśliwca, by pomóc wydostać się na zewnątrz pozostałej dwójce.

Wtedy też Mona poklepała po plecach Białą Damę. Podszepty Sarkofagoi sprawiły, że kobieta uznała, że jest jednak otoczona przez wrogów. W efekcie zanurkowała Zefirem i rozbiła go o lądowisko, zgniatając też myśliwiec, którym przyleciał Handar. Siedząca w środku Tamara Akalay nie zdążyła z niego wyskoczyć. Zefir nie został mocno uszkodzony, zniszczeniu uległo tylko jego działko jonowe.

Tymczasem Handar, jak gdyby nigdy nic, zaczął przyglądać się jednemu z leżących ciał. Był to bokor, tak samo jak inne ciała w tym miejscu. Gdy pilot się odwrócił, ów bokor wstał i go zaatakował. Walka nie trwała długo, ale Handar zorientował się, że wkrótce wydarzy się coś złego - został ugryziony i groziło mu zamienienie się w podobnego kosmicznego zombiaka. Podjął więc próbę dostania się na pokład. Był tutaj jednak konflikt, Hasim i Mona bardzo się wahali, nie chcieli otworzyć głównego włazu. Dara wyskoczyła na dach statku, by stamtąd ewentualnie prowadzić ostrzał. Finalnie jednak to ona podjęła decyzję o otwarciu włazu - Handar ostatkiem sił wbiegł na pokład, ale na podest dostał się inny bokor. Ten zaatakował Darę.

Dara przegrała tę walkę. Padła pod gradem ciosów, również została ugryziona i zasnęła. Dopiero interwencja Hasima i Mony oraz sprytne zamknięcie bokora w jakimś pomieszczeniu przywróciły bezpieczeństwo. Trzeba było jeszcze pilnie operować Handara i Darę. W obu przypadkach udało się tych Bohaterów uratować, choć przyznać trzeba, że było blisko pierwszych zgonów! 

Bohaterowie siedzą na pokładzie Zefira. Jest ciemno. Wrota hangaru są zamknięte. Wokół kręcą się bokory. Porzucony na zewnątrz Saif Mifsud, członek SOA, został zagryziony przez bokory. Drużyna musi znaleźć sposób na ucieczkę i bezpieczne przedostanie się do portali.

[Coriolis] Ucieczka przez ciemność

Sesja online rozegrana 5 lipca 2024 r.

Kontynuujemy sprawy w systemie Altai. Czy Bohaterowie znajdą sposób na ucieczkę z niego?

Wystąpili:

Hasim Almasi - datajinn z Miry;

Handar - pilot z Miry;

Dara - humanid Xingheri z Lubau;

Mona - mechanik z Zalos.

Napięcie w bazie rosło. Bohaterowie czuli się coraz mniej mile widziani. A to ktoś sprayem namalował na Zefirze brzydki napis, a to mechanicy patrzyli spod byka. WIększość drużyny, poza Handarem, czekała na kolegium oficerskie. Oglądali programy telewizyjne (słaby sygnał przez blokadę), majstrowali. 

Hal wypluł kolejny poemat:

W układzie Odacon, gdzie gwiazdy zgasły,

Cisza wśród ruin po wojnie wielkiej została.

Samotność w pustce, gdzie światło zgasło,

I echo bólu w przestrzeni drgało.

Tam planety martwe, bez życia śladów,

Krążą w milczeniu, jak duchy z oddali.

Pamięć o dawnej świetności blasku,

Gubi się w mroku, co wiecznie trwały.

Samotność w Odaconie, gdzie serce milknie,

Niczym wietrze westchnienie na pustynnej planecie.

Gdzie wspomnienia ludzi jak pył się rozsypują,

W bezkresnej ciszy, gdzie światła już nie czują.

Układ Odacon, zniszczony, pusty,

Tam echo wojny wciąż brzmi w bezkresnym bólu.

Samotność, co w pustce bez końca trwa,

W zimnej przestrzeni, gdzie nikt nie śpiewa.

W końcu zebrało się kolegium oficerskie. Poza Białą Damą, byli tam:

Mojiz Sarraz - szef grupy dywersyjnej;

Shadid Naifeh - szefowa wywiadu;

Daudi Mahdi - kwatermistrz;

Drużyna wraz z Handarem.

Proces nie trwał długo. To była raczej dyskusja wraz z przedstawieniem materiałów wskazujących na konsekwencje pobicia - z wyciągniętego raportu okazało się, że jeden z uczestników bójki, którego Handar także pobił, skończył sparaliżowany. Generalnie było dużo odcieni szarości. Finalnie Hasim wyjawił, że Handar dostał propozycję ucieczki. Handar potwierdził, ale zaproponował bycie podwójnym agentem. O dziwo, oficerowie Białej Damy przystali na ten plan. Handar miał być jednak cały czas na podsłuchu.

Handar wrócił do celi. W nocy rozpoczęła się realizacja planu. A był on następujący: wraz z pozostałymi więźniami, którzy potrzebowali pilota, miał przedostać się przez zawaloną część bazy do awaryjnego hangaru po drugiej stronie asteroidy. Tam, na zewnątrz, miał czekać ukryty niewielki myśliwiec. Trzeba było tylko ubrać się w skafander (bo myśliwiec był na zewnątrz) i sforsować zniszczone wrota do hangaru w całkowitej ciemności i, potencjalnie, stanie nieważkości.

Tutaj reszta drużyny została trochę bez celu, przyznaję. Miałem jakieś wyobrażenie, że ruszą za Handarem, żeby go asekurować, ale postanowili czekać. Wszyscy strasznie się nudzili.

Wkażdym razie Handar dotarł to zniszczonego hangaru. W ciemności dostrzegł kilka ciał leżących tu od wielu lat. W głowie jednego z trupów wbity był rodzaj morficznego nadziaka, który można było transformować w dura-topór. To narzędzie okazało się bardzo przydatne choćby do sforsowania wrót oraz… do walki z atakującą z ciemności Byarą, nietoperzopodobnym drapieżnikiem żerującym w żywych lub martwych miejscach kosmosu. Z pozostałem dwójki towarzyszącej Handarowi: Saif Mifsud przedostał się na zewnątrz. Tamara Akalay, gdy Byara stale atakowała Handara, również rzuciła się do rozchylonych wrót.

W tym czasie Saif Mifsud nadał sygnał do ataku. Baza została zaatakowana przez Siły Obronne Altai. Reszta Drużyny miała duży problem bez pilota, ale szczęśliwie, w pobliżu znalazła się Biała Dama, która w tamtym momencie przejęła inicjatywę i wyprowadziła Zefira z atakowanej bazy. Rozpoczynała się bitwa. 

[L5K] Czy Matsu Tsuko zasługuje na naszą uwagę?

Sesja online rozegrana 2 lipca 2024 r.

Kontynuujemy wydarzenia z poprzedniej sesji - Doji Kuwanan został uprowadzony z Shirei Mura przez ronina Kujirę. Bohaterowie dowiedzieli się, że Kujira zmierza do Shiro Matsu, by złożyć Matsu Tsuko ofertę.

Wystąpili:

Hida Shizuru - bushi z Klanu Kraba.

Mirumoto Takashi - bushi z Klanu Smoka.

Ikoma Yushin - bushi z Klanu Lwa.

Yogo Kaze - shugenja z Klanu Skorpiona.

Bohaterowie byli zmęczeni, ale musieli podjąć decyzję. Ruszyć od razu do Otosan Uchi z listem Hidy Kisady, czy jednak rzucić się w pościg za Kujirą, wszak Doji Kuwanan dobrze ich potraktował. Finalnie przeważyła argumentacja, że uratowanie Kuwanana ułatwi dotarcie z listem do Cesarza, przecież jest synem Szmaragdowego Championa. Niedługo później, mimo nocy, wyruszyli w drogę.

Hida Shizuru doskonale poradziła sobie z tropieniem i doprowadziła Drużynę do rzeki, po której drugiej stronie roninowie rozbili obóz na kilka ognisk. Najwyraźniej postanowili odpocząć, by dotrzeć pod Shiro Matsu następnego dnia o świcie. Tutaj, obserwując wszystko ze wzniesienia Bohaterowie planowali, jak ugryźć problem.

Finalnie wygrała opcja „szybko, mocno i na pałę”. Innymi słowy wsiedli na konie i na pełnym pędzie przekroczyli rzekę, a następnie wjechali w obozowisko i bawiących się w nim roninów z Bractwa Dzika. Za nimi jechała Yogo Kaze, która chciała namówić kami do zrobienia dodatkowego zamieszania z koniami, ale nie wyszło. Potem zalała cały obóz wielką falą. W chwili wjazdu do obozowiska niektórzy dostrzegli, że wśród roninów jest samurai-ko Klanu Skorpiona: była to Bayushi Sozui, która najwyraźniej realizowała tutaj jakiś plan.

Mimo wielkiej fali, Bohaterowie ustali na nogach, podobnie jak Kujira, który wpadł do swojego namiotu i razem z Doji Kuwananem przerzuconym przez ramię zaczął umykać w gęstą trawę licząc, że zdoła się ukryć dzięki ciemności. Nie udało mu się to i szybko został wytropiony. Wówczas wspomniana Bayushi Sozui ujawniła się i rozpoczęła rozmowę.

Namawiała Bohaterów, by jednak wkroczyli do Shiro Matsu. Była to okazja na zrobienie dobrego wrażenia przed Matsu Tsuko. Bayushi wskazywała, że toczy się ważna gra, że Kujira to raptem pionek, który ma odegrać określoną rolę. Ale nikt Skorpionicy za bardzo nie ufał. Nawet Yogo Kaze nie naciskała za bardzo, by spędzić trochę czasu z Bayushi Sozui.

Bohaterowie zdecydowali się, oczywiście po konsultacji z samym zainteresowanym Doji Kuwananem, wrócić do Shirei Mura, a stamtąd, być może, do zamku Daidoji albo bezpośrednio do Otosan Uchi, by spotkać się ze Szmaragdowym Championem i za jego pośrednictwem przekazać Cesarzowi list od Hidy Kisady.

[Coriolis] Odwet Handara

Sesja online rozegrana 20 czerwca 2024 r.

Po kosmicznej strzelaninie Bohaterowie wylądowali w niewielkiej bazie ukrytej w Czarnym Sektorze, bazie tak zwanych Zjaw pod wodzą Białej Damy. Tutaj Bohaterowie dowiadują się, dlaczego w ogóle do nich strzelano.

Wystąpili:

Hasim Almasi - datajinn z Miry;

Handar - pilot z Miry;

Dara - humanid Xingheri z Lubau;

Mona - mechanik z Zalos.

Wylądowali w niewielkiej bazie. Był to rodzaj betonowego bunkra ze sporym hangarem. Przygotowałem poglądową mapkę, w której był szereg lokacji:

1) Hangar - tutaj naprawiano statki po akcjach, tutaj także stacjonuje Zefir, który miał zostać naprawiony przez lokalnych mechaników;

2) Sala sypialna - duże pomieszczenie, gdzie wszyscy śpią na podłodze;

3) Kantyna - miejsce spotkań;

4) Świątynia Ikon i Przodków - dziwna kaplica, w której przeważnie przesiaduje Biała Dama, pełna masek przodków;

5) Kwatera Białej Damy;

6) Karcer - tutaj trzyma się jeńców z Sił Obrony Altai. Jest tam też ukryte pomieszczenie dla więźniów, których przetrzymywanie jest wątpliwe etycznie;

7) Zbrojownia;

8) Zniszczona od wielu lat sekcja wyłączona z użytku, nie wiadomo jakie kryje tajemnice;

9) Sekcja stazy - tutaj uśpiona jest część garnizonu odpowiedzialna za obsługę baterii dział przeciwlotniczych;

10) Bateria dział przeciwlotniczych, w tym „Wielki Mudamir” - takie przesadnie wielkie działo, do którego obsługi potrzeba z dziesięciu osób.

Bohaterów wprowadził pilot Zjawy-1, Leylak Tuma. Przekazał ich pod opiekę rozgadanej szeregowej Karimy Sabbag, która oprowadziła ich po bazie i zapowiedziała, że wkrótce będą musieli się spotkać z Białą Damą. Drużyna miała trochę czasu, by zapoznać się z rzeczywistością. Opowiedziano Bohaterom o biernej Alabastrowej Radzie, o tym, że szlachetna Biała Dama podjęła działania w odpowiedzi na zbyt radykalne postępowanie Sił Obrony Altai i sekty Ścieżka Starszych. Te dwie frakcje zablokowały wszystkie portale z zamiarem niszczenia wszystkich statków Konsorcjum i z zenitiańskimi załogami. Dlatego Bohaterowie stali się ich celem. Choć Biała Dama była również konserwatystką, wiedziała, że taka polityka doprowadzi do zagłodzenia systemu Altai, który stanie się jak Zalos.

Bohaterowie udali się na spoczynek na pokładzie Zefira. W nocy Mona miała bardzo realistyczny sen (czyżby?) - odwiedził ją ojciec dający „ostatnie rady” o byciu dobrym człowiekiem. Mówił, że jego czas się kończy.

Rano odbyła się też dziwna rozmowa z Halem, który dopytywał o to, co znaczy czuć zimno. SI opowiadała o dziwnych, fantomowych doświadczeniach, aż wypluła z siebie - bez żadnego komentarza - poemat:

Czuć zimno to jak biel wiatru na twarzy,

Cisza mrozu, co myśli na lodzie stwarza.

To szept śniegu pod butem zbyt ciężkim,

I lodu wzór, co na szybie maluje pieśni.

To dłonie skryte w kieszeniach głęboko,

I nos czerwony, co czując, drży cicho.

To serce w ciepłym domu, co tęskni,

Za ogniem, co w kominku tańczy bez lęku.

Czuć zimno to chwila krucha jak lód,

Co w sercu topnieje, gdy bliskość znów wraca.

To mróz, co otula nas w cichym śnie,

I ogrzewa nas myślą o słońca blasku wiosennym dniu.

Hal twierdził, że ten poemat został zapisany w jego kodzie źródłowym.

Wówczas przyszła też chwila, by spotkać się z Białą Damą. Bohaterowie wyszli do hangaru i spotkali tam akurat Leylaka Tumę, który zamienił z nimi parę słów, a na pożegnanie rzucił „niech was ogary pożrą i wyplują”. Tutaj odpaliłem perypetię Handara - okazało się, że Leylak Tuma był parę cykli wcześniej członkiem Legionu odpowiedzialnym za śmierć jego towarzyszy. Handar dopadł do niego i porządnie go otłukł nie zważając na świadków. Sytuacja się zaogniała, a wkrótce Drużyna była otoczona przez mnóstwo osób pracujących w hangarze. Sytuację uspokoiła na chwilę interwencja Hasima, ale ostatecznie to obecność Białej Damy całkowicie deeskalowała napiętą sytuację.

Leylak Tuma został zabrany do medykurga. Bohaterowie zostali zaproszeni do świątyni na rozmowę, gdzie Handar mógł wyjaśnić swoje motywacje. Biała Dama nie mogła zostawić sytuacji bez odpowiedzi, by nie tracić autorytetu - wstępnie kazała umieścić Handara w karcerze. To podejrzanie spodobało się innemu lokalnemu gwardziście, Nehanowi Shani. Miał w tym jakiś interes.

Na koniec Biała Dama poprosiła resztę Drużyny o radę, co zrobić. Wkrótce mieli ją odwiedzić inni oficerowie, by zdecydować o losie Handara.

[DiS] Lepidoptera to stan umysłu

Sesja live rozegrana 9 czerwca 2024 r.

Miałem ciekawą okazję kontynuować grę w Death in Space w ramach akcji organizowanej przez Głowę Pełną Przygód. Poprzednio moja postać, Ezra, padł rozszarpany przez zdziczałych naukowców. Ponieważ jedyny ocalały z tamtej sesji, Ichiro, był tzw. Kultystą monolitu, wymyśliliśmy, że może mógłby on Ezrę wskrzesić. I wskrzesił.

Wystąpili:

Ichiro - kapitan statku Baobab, solpod pełniący funkcję czołgu

Cash - pragmatyczny i pełen wszczepów;

Ezra II - android ze swoim klonem;

Ezron - najpierw przywódca lokalnego ruchu oporu, ale potem hybryda z drugiego Ezry.

Sesja opowiadała o powrocie do tajemniczej placówki badawczej jakiś czas po ostatnich wydarzeniach. Ichiro zebrał nową ekipę, w tym gościa z lokalnego ruchu oporu, głównie farmerów cierpiących na działaniach korporacji (niestety, nie pamiętam jego pierwotnego imienia, później nazwaliśmy go Ezronem).

Opowieść była dość prosta. Bohaterowie chcieli wejść do środka i wyciągnąć informacje, dowiedzieć się, co się dzieje, zdobyć być może trochę tajemniczego kryształtu, na którym dałoby się zarobić.

Tutaj opowiem trochę o swojej postaci. Wspomniałem, że została wskrzeszona przez Ichiro. Kosztem był rzut w tabeli mutacji. W konsekwencji na plecach Ezry zaczął wyrastać jego klon. Rósł bardzo szybko, był złośliwy i odkleił się już w bazie, w trakcie walki. Uciekł wówczas, ale jakiś czas później wrócił, dał się zabić, a jego głowa została przyczepiona do zwłok Bohatera, którego nazwaliśmy Ezronem. Było dziwnie. Tutaj też, na potrzeby Ezrona, odbył się rytuał wskrzeszenia i rzut w tabeli mutacji.

Co ciekawe, w trakcie gry i pechowego użycia Punktu Pustki znów musiałem rzucić w tabeli mutacji. Ezrze ponownie zaczął wyrastać na plecach klon. Takie rzeczy tylko w zwariowanych pseudo OSRach!

Finalnie większość drużyny została wybita przez mutujących naukowców, którzy stawali się niejakimi drzewami, wystrzeliwali długie korzenie i wysysali z nieszczęśników życie. Jedynym, który przeżył, był Ichiro. Znowu. Szanowny Pan Czołg. Kolega grający owym czołgiem nie może zrozumieć, jak to ja - osoba z wieloletnim doświadczeniem jako Mistrz Gry - dałem się tak łatwo zabić.

[Coriolis] Pojedynek w kosmosie

Sesja online rozegrana 7 czerwca 2024 r.

Pierwsza walka kosmiczna! 

Wystąpili:

Hasim Almasi - datajinn z Miry;

Handar - pilot z Miry;

Dara - humanid Xingheri z Lubau;

Mona - mechanik z Zalos.

Niemal cała sesja zleciała nam na kosmicznej walce. Był to pierwszy tego typu pojedynek, więc ćwiczyliśmy, zapoznawaliśmy się, testowaliśmy. Niewiele tym samym wydarzyło się fabularnie. 

Bohaterowie byli atakowani przez korsarski zmodyfikowany statek kurierski Acrab (klasa III), dość podobny mechanicznie do Zefira. Nie było jeszcze wiadomo kto to jest, ale zamiary były zdecydowanie wrogie.

Ponieważ Drużyna jest za mała na swój statek (brakuje Kapitana), znaleźliśmy takie rozwiązanie: to pokładowa SI, Hal, na podstawie swoich algorytmów wskazuje, jaki manewr należy wykonać. Ale ta algorytmowa deycjza nie należała do mnie - Gracze potajemnie głosowali, który rozkaz ma wydać Hal. Zadziałało całkiem sympatycznie i na dodatek miało walor angażujący.

Załoga Zefira głównie próbowała uciec. Acrab zaś ścigał i strzelał. W efekcie oba statki odniosły niewielkie obrażenia. Na koniec interweniowały trzy myśliwce należące do ugrupowania zwanego Zjawami. Korsarze zostali szybko rozstrzelani, a Zjawy poinformowały skrótowo Bohaterów, że wybuchła swego rodzaju wojna domowa, w wyniku której dwie frakcje - Siły Obrony Altai oraz sekta Ścieżka Starszych - zablokowały portale oraz konsekwentnie niszczą statki należące do Konsorcjum oraz te, które, są ewidentnie zenitiańskie.

Zjawy odeskortowały Zefira do swojej ukrytej bazy w tak zwanym Czarnym Sektorze - ufortyfikowanym pasie asteroid, który rozdziela system Altai na dwie części. Gdy Bohaterowie zeszli z pokładu, jeden z pilotów powitał ich słowami „Witajcie w królestwie  Białej Damy”.

Tutaj zakończyliśmy.

[L5K] Doji Kuwanan uprowadzony!

Sesja online rozegrana 4 czerwca 2024 r.

Poprzednio Bohaterowie dotarli do miasteczka Shirei Mura, gdzie poznali Doji Kuwanana. Na tej sesji było tylko dwoje Graczy. Miasto zostało zaatakowane przez roninów i cała sesja praktycznie stanowiła walkę w jego obronie. W konsekwencji niewiele wydarzyło się fabularnie, ale przynajmniej mieliśmy szansę poćwiczyć sobie mechanikę walki.

Wystąpili:

Hida Shizuru - bushi z Klanu Kraba.

Mirumoto Takashi - bushi z Klanu Smoka.

Drużyna się rozdzieliła. Wschodniej bramy bronili obecni na sesji Mirumoto Takashi oraz Hida Shizuru, początkowo ze wsparciem poznanego ise-zumi, Togashi Goro. Południowa brama broniona była przez Yogo Kaze i Ikomę Yushina. Zachodnia brama zaś strzeżona była przez Doji Kuwanana i część jego żołnierzy.

W dużym skrócie: Bohaterowie weszli w roninów gładko, ale w pewnym momencie okazało się, że jednak nie są nietykalni. Męczyli się, podlegali brudnym zagrywkom (zakrwawione błoto w twarz), a na dodatek nieopodal pojawiło się dwóch łuczników, którzy szyli do nich z dystansu. To ciekawe, bo zawsze tkwiło we mnie przekonanie, że łuki w L5K to taki sobie wybór, ale tym razem narobiły Bohaterom dużo problemów. 

Finalnie, niemalże na koniec, gdy został jeden ronin w pobliżu (stojący na górce trupów) oraz wspomnianych dwóch łuczników, Bohaterowie padli ze zmęczenia. Mirumoto Takashi do tego otrzymał trafienie krytyczne. Nie było ono groźne, ale polała się krew. Byli zdani na łaskę roninów, gdy na ratunek przybył im Hida Nagahide, poznany weteran i posłaniec zmierzający z lisem do Otosan Uchi. Hida Nagahide został obskoczony przez pozostałą trójkę, którą zabił, ale sam także poległ.

Konsekwencje ataku na Shirei Mura były następujące:

Po pierwsze, Doji Kuwanan został pojmany przez przywódcę Wojowników Dzika, Kujirę. Kujira wyruszył z nim na północ, by oddać go oraz Shirei Murę w ręce Matsu Tsuko. Bohaterowie dowiedzieli się tego, gdy odkryli w rezydencji dwóch szabrujących roninów. Na miejscu znaleźli naręcze listów pachnących kobiecymi perfumami.

Po drugie, Hida Shizuru przejęła list niesiony przez Hidę Nagahide. Wiedziała, że w liście Hida Kisada prosi o wsparcie Muru, ponieważ coraz częściej atakującym potworom udaje się przedrzeć na wschód. Przez atakujące hordy niesie się okrzyk „Atsumari no Oni”.

Przed Drużyną poważne decyzje. Czy zdecydują się ruszyć w pościg za Kujirą, by oswobodzić jego jeńca? Czy wyruszą w drogę do Otosan Uchi, w to polityczne gniazdo szerszeni? A może zdecydują się zrobić coś jeszcze innego?

[Coriolis] Zaczyna się podróż

Sesja online rozegrana 23 maja 2024 r.

Zaczyna się podróż. Tak jakby, bo byłem do tej sesji całkowicie nieprzygotowany. Zamiast więc popychać fabułę do przodu, postawiłem na zadawanie pytań, które pozwoliłyby odkryć nam jakieś ciekawe tło którejś z postaci.

Wystąpili:

Hasim Almasi - datajinn z Miry;

Handar - pilot z Miry;

Dara - humanid Xingheri z Lubau;

Mona - mechanik z Zalos.

Trudno jest właściwie mówić o jakiejś fabule. Handar wyprowadził statek z Coriolisa (było ciemno, prąd wysiadł od pisku Marisy) i zaczął się lot w stronę bramy. Zefir to szybki statek, nie potrzebowali dużo czasu. Były jednak rozmowy.

Po pierwsze, Amir Dargosian powiedział, że nie chce lecieć na Mirę, że chce na Dabaran razem z Marisą. Handar lekko go wyśmiał, drużyna nieszczególnie entuzjastycznie zareagowała na ten pomysł. Amir ostatecznie skapitulował, ale na pewno będzie miał do Bohaterów żal. Być może po drodze będzie okazja, by go okazać.

Pytałem też o przeszłość Zefira. Od kogo go kupili, na przykład. Pozostawało to tajemnicą i w sumie nie rozstrzygnęliśmy tego, a ja uznałem, że to może być jakiś sposób na opowiedzenie dodatkowej, pobocznej historii. Podobne pytanie zadałem o pokładową SI, Hala, który - jak wynikało z jego słów - nie był oryginalnie zainstalowany na Zefirze. Bohaterowie podejrzewali, że został wyciągnięty z jakiegoś wraku, ale ta historia również, póki co, pozostaje tajemnicą.

Hal poinformował także Bohaterów, że podążają za nimi zalosiańskie myśliwce, ale te nie stanowiły, póki co, żadnego problemu.

Nastąpił potem skok przez bramę. Bohaterowie zostali bardzo szybko wybudzeni, ponieważ okazało się, że w systemie Altai toczy się bitwa! Trzy zalosiańskie transportowce, które skoczyły niedługo przed nimi znajdowały się pod zmasowanym ostrzałem - krótko potem uległy całkowitemu zniszczeniu. Wówczas Hal poinformował, że namierza ich jakiś inny statek. 

Na następnej sesji szykuje się pierwszy pojedynek w kosmosie!

[L5K] Shirei Mura

Sesja online rozegrana 21 maja 2024 r.

Zaczyna się nowa przygoda! Młodzi samurajowie świeżo po gempukku wyruszają w roczną tułaczkę po Rokuganie. To ostatnie chwile ich względnej wolności. Potem będzie już tylko służba.

Wystąpili:

Hida Shizuru - bushi z Klanu Kraba.

Mirumoto Takashi - bushi z Klanu Smoka.

Ikoma Yushin - bushi z Klanu Lwa.

Yogo Kaze - shugenja z Klanu Skorpiona.

Bohaterowie podróżowali przez Równiny Osari - żyzny obszar, będący przedmiotem nieustannej kontestacji, rywalizacji między Klanem Lwa i Żurawia. Obecnie ziemie te znajdują się pod kontrolą Żurawi. 

Drużyna zbliżała się do miasteczka Shirei Mura. Nim do niego wkroczyli, mijali przyległą wioskę eta, w której jakiś ise-zumi dawał wykład. Nie był to byle jaki wykład, ale obietnica równości w życiu wiecznym. Ów ise-zumi tłumaczył chłopom, że ich los znacznie się poprawi. Później komediowo wsiadł na świnię i ruszył na niej ku drodze, gdzie wpadł w błoto nieopodal Bohaterów. Ikoma uprzejmie i milcząco go wyminął. Podobnie reszta, poza - rzecz jasna - Mirumoto. Ten był uprzejmiejszy, zamienił z mnichem parę słów. Następnie Drużyna wkroczyła do miasta. 

Tutaj był szereg punktów, o które Bohaterowie mogli się zaczepić. Przede wszystkim jednak strażnik przy bramie powiedział, że później dobrze by było, żeby przedstawili się dowódcy stacjonującego tu oddziału. A był nim nie byle kto, bo sam Doji Kuwanan, syn championa Klanu Żurawia!

Pośród miejsc wartych odwiedzenia były: karczma z termami, dom gejsz, herbaciarnia, świątynia, sklep oraz dom miejskiego rządcy, w którym mieszkał teraz Doji Kuwanan. Bohaterowie ruszyli do karczmy, by się oporządzić po długiej podróży. Wszyscy udali się do łaźni, gdzie spotkali Hidę Nagahide - gunso, który zazwyczaj prowadził wypady za Mur na ziemiach Kraba. Co on tutaj robił? A co jeszcze dziwniejsze, na jego głowie przysiadł błękitny żuraw wykonany z origami i Bohaterowie mogliby przysiąc, że ten poruszał papierowymi skrzydełkami.

Yogo Kaze wpatrywała się w papierowego żurawia, aż naszła ją wizja - sceny z Krain Cienia, upadek Shiro Hiruma, i brzmienie jakiegoś haiku. Było to nawiązanie do kampanii Mask of the Oni, którą poprowadziłem kilka lat temu. Później Hida Nagahide opowiedział, że po zawaleniu się Shiro Hiruma, coraz więcej spaczonych istot atakuje Mur, a pośród hord oni, goblinów i szkieletów da się krzyczeć pomruk brzmiący jak „Atsumari no Oni”. Hida Kisada wysłał go do Otosan Uchi z poselstwem, z przypomnieniem, gdzie toczy się prawdziwa wojna.

Później Bohaterowie udali się na zapowiedziane spotkanie z Doji Kuwananem. Trwało ono długo i było po prostu rozmową o ich doświadczeniach, o gempukku, o sprawach przyziemnych. Doji Kuwanan powiedział, że jest tutaj, bo podobno w okolicy grasują bandyci. Było dworsko i uprzejmie. Po wszystkim udali się do karczmy na spoczynek.

W nocy zbudził ich gong - strażnicy bili na alarm, pod miasto podeszli bandyci, jakby Kuwanan wykrakał. Podeszli do miasta od kilku stron. Wioska eta już płonęła, a jej mieszkańcy gnębieni byli przez bandytów. Doji Kuwanan poprosił Bohaterów o interwencję po tej stronie miasta (były trzy bramy do obrony). Eta wraz z poznanym ise-zumi chcieli dostać się do miasta. Drużyna zdecydowała się ich wpuścić (strażnicy mieli wątpliwości). Pierwszy zadziałał Mirumoto Takashi, który przeskoczył przez mur, by uporać się, obok ise-zumi, z bandytami. Reszta Drużyny także zaraz miała do nich dołączyć.

Tutaj przerwaliśmy.

[Coriolis] Zlecenie od Prawdziwej Szychy

Sesja online rozegrana 10 maja 2024 r.

Bohaterowie spotykają się z gubernatorem Coriolisa, by przyjąć od niego zlecenie, które ma szansę ustawić ich na najbliższą przyszłość. Czeka ich jednak długa i trudna podróż.

Wystąpili:

Hasim Almasi - datajinn z Miry;

Handar - pilot z Miry;

Dara - humanid Xingheri z Lubau.

Bohaterowie czekali na informację, kiedy gubernator Kemal Dargosian będzie gotów ich przyjąć. Spędzają zatem czas na pokładzie Zefira: grają z Amirem i Marisą w mahjonga, a także oglądają ciekawy serial dokumentalny „Justycjariusze”. W tym konkretnym odcinku oddział schodził do Kazamaty w poszukiwaniu znanego przemytnika Zinaha Thunayana (tego samego, który przemycił niegdyś Monę z Zalos, co kosztowało jej ojca fortunę). Justycjariusze nie znajdują swojego celu, a program kończy się, gdy kamera ulega zniszczeniu w wyniku dziwnego dźwięku i rozbłysku światła - dowódczyni oddziału twierdzi, że to nie był przypadek i jest coś jakaś prawda w relacjach mieszkańców Kazamaty, że mieszka tam ktoś/coś zwany/e Ojcem. To z resztą przykuwa na chwilę uwagę Marisy, która przecież wspominała, że w ciemności towarzystwa dotrzymywał jej Ojciec.

Tego samego dnia do drzwi puka tajemniczy, elegancki starszy mężczyzna. Jest bardzo szarmancki i opowiada, jak to natrafił na Marisę w okolicy statku i że z jej relacji wynikało, że jest sierotą. To zaalarmowało Bohaterów. Mężczyzna powiedział, że zna kogoś na Dabaranie, kto mógłby się nią zaopiekować, a sama Marisa znalazłaby dom. Tym człowiekiem miał być Tarek Zeinab. Hasim powiedział, że mężczyzna musiał się pomylić - ten uprzejmie przyznał mu rację i wkrótce odszedł. Handar nie znalazł o Tarek Zeinabie żadnych informacji, także Bohaterowie porzucili ten wątek. Muszę przyznać, że trochę tutaj skrewiłem - sprawa wyglądała podejrzanie, a sam facet musiał sprawić wrażenie tak zwanego „creepa”. Rozegrałem to, z rozpędu i braku refleksji, inaczej niż sobie wcześniej założyłem i, niestety, ten wątek chyba będzie spalony.

Niedługo później przyszła wiadomość, że spotkanie z gubernatorem odbędzie się za dwa dni. Przybył krawiec, który zdjął z Bohaterów miary i przygotował im eleganckie ciuchy. Gdy przyszedł czas, spotkali się z Drefusolem Amadim (który pojechał na spotkanie z nimi) - po drodze zaproponował im zlecenie wywołania powstania na planecie Jinah, ponieważ widzom spodobały się wydarzenia na Lubau - widać na Coriolisie ludzie chcą słyszeć o powstaniach niepodległościowych i walce uciśnionych humanitów. 

Następnie odbyło się spotkanie z gubernatorem. Ponieważ Bohaterowie zabrali ze sobą Amira i Marisę, spotkanie miało emocjonalny charakter: spotkał się ojciec z zaginionym synem. Kemal Dargosian nie zareagował negatywnie, jak się obawiali, ale powiedział, że w tym stanie Amir nie może przebywać na wrzącym Coriolisie, gdzie lada moment miało „coś wybuchnąć”. Wobec tego zaproponował Drużynie, by zawieźli jego syna na Mirę, gdzie rodzina Chelebs-Menau ma u niego dług. Zaproponował za to zlecenie… 60 tysięcy birrów! Nikt nie mógł zaproponować konkurencyjnej stawki, nawet Drefusol Amadi. Bohaterowie podyskutowali między sobą o ryzykach i czasie potrzebnym na to zadanie i zgodzili się. Mieli chwilę na przygotowanie się do drogi.

Trzy dni później odebrali Amira i Marisę z rezydencji i ruszyli do portu. Na ostatniej prostej czekała ich konfrontacja z Khibalem Wielkoludem, zelotą służącym Sur-Ghalowi Vandarowi z Zalos. Wyraźnie zależało mu na przechwyceniu Marisy. Bohaterowie jednak przyjęli postawę dość zaskakującą - Hasim przyłożył nóż do gardła Marisy i to zadziałało, Khibal musiał ich przepuścić. Na odchodne jednak rzucił do Marisy coś po zalosiańsku i Marisa wpadła w panikę. Zaczęła piszczeć i wówczas cały Coriolis został wyłączony, wysiadło całe zasilanie. Bohaterowie dość słusznie ocenili, że Marisa „cierpi” na chorobę mistyków. Drużyna czym prędzej wbiegła na pokład Zefira, by odlecieć. Tutaj zakończyliśmy sesję.

[L5K] Tytuł Topazowego Championa zdobywa...

Sesja online rozegrana 7 kwietnia 2024 r.

Finał ceremonii gempukku! Zostały ostatnie sprawy do rozstrzygnięcia. Tym razem nie było już konfliktów, a czysta rywalizacja i emocje przy finałowym pojedynku.

Wystąpili:

Hida Shizuru - bushi z Klanu Kraba.

Ikoma Yushin - bushi z Klanu Lwa.

Yogo Kaze - shugenja z Klanu Skorpiona.

W drugiej połowie dnia uczestnicy konkursu mieli popisać się umiejętnością odprawiania ceremonii parzenia herbaty. Każdy z nich robił to indywidualnie przed samą Kitsuki Yukimi - obecnej Topazowej Championki, która wkrótce miała przekazać ten tytuł nowej osobie. 

W wolnym czasie Ikoma Yushin obserwował Kitsuki Yukimi, by znaleźć sposób, jak najlepiej przed nią wypaść - w tym celu poddał się medytacji i ostatecznie znalazł sposób (mechanicznie dzięki medytacji i odpowiedniemu wykorzystaniu „oportunitek” obniżył poziom trudności kolejnego testu opartego na innym niż Pustka kręgu). Yogo Kaze natomiast motywowała Fujiego-no-Kanporo, by nie rezygnował z walki o zwycięstwo. Choć nie udało jej się rozpalić go w całości, na pewno nie zamierzał się poddawać. Hida Shizuru natomiast, pamiętając o jadeitowej figurce w rękach Shiby, zaczęła na niego „polować”, krążyć wokół niego i obserwować. Shiba to wyczuł i wycofał się do swojej kwatery w gospodzie.

Hida poszła za nim i skonfrontowała się w jego pokoju - padły sugestie, by po prostu jakoś rozstrzygnąć, komu przypadną obie figurki. Shiba niemal dał się przekonać, żeby odbyli potajemny pojedynek, ale ryzyko wtopy było zbyt duże. Poza tym, trzymając się zasady „do pierwszego trafienia”, Hida nie miała raczej szans. Ostatecznie kwestia jadeitowych figurek smoków została nierozwiązana - żadna drużyna nie zdobyła dodatkowych punktów.

Wszyscy po kolei występowali przed Kitsuki Yukimi. Niektórym poszło wybitnie (Kitsuki Riku, Ikoma Yushin), niektórym całkiem poprawnie (Yogo Kaze, Fuji-no-Kanporo) lub tak sobie. Innym ceremonia parzenia herbaty była raczej zupełnie obca (Moto Batbayar, Hida Shizuru). Tutaj jednak rozstrzygnęła się jedna zasadnicza sprawa: ponieważ Fuji-no-Kanporo nie skrewił ceremonii parzenia herbaty, nie dał się wyprzedzić Mirumoto Takashiemu (wykonywałem testy za nieobecnego Gracza). Oznaczało to, że do wielkiego finału, czyli pojedynku (na bokeny, do pierwszego trafienia) przystąpić nazajutrz mieli Ikoma Yushim i Fuji-no-Kanporo (a już nastawiałem się na pojedynek w Drużynie!).

Pojedynkowi przyglądali się wszyscy. Dla nas, na poziomie meta, była to przede wszystkim okazja do przećwiczenia zasad pojedynków - ja musiałem go je sobie przypomnieć, a Graczki dopiero ją poznawały, więc to one odpowiadały za decyzje Fujiego-no-Kanporo. I były tutaj emocje: Fuji, kosztem stresu, zaatakował pierwszy i mało brakowało, dosłownie o włos minął Ikomę (Gracz wystarczająco zniwelował wartość trafienia krytycznego). Wówczas to Ikoma odpowiedział ciosem i trafił, choć też blisko było uniku. Fuji był jednak w gorszej sytuacji i wkrótce i tak nie wytrzymałby psychicznie, młody samuraj z Klanu Lwa dostałby kolejną szansę na zakończenie pojedynku.

Tym samym tytuł Topazowego Championa zyskał Ikoma Yushin. 

Poprosiłem Graczy, by wskazali, kto ceremonialnie przekazywał im daisho, co miało symbolizować wejście w stan dorosłości. Hida Shizuru dostała broń od ojca, Yogo Kaze od siostry, a Ikoma Yushin od syna swojego pana, któremu w przyszłości ma służyć.

Ikoma Yushin przekazał jeszcze Kakicie Riku haiku zawinięte w papierowego żurawia - był to moment swoistego pojednania, wyraz szacunku i zagrzebania negatywnej rywalizacji z ostatnich dni.

Bohaterowie zdecydowali się skorzystać z prawa Drogi Fal, czyli rocznego odroczenia służby na rzecz swobodnej podróży po Rokuganie - młodzi samuraje postanowili najpierw poznać trochę świata i ludzi. 

Gdzie poprowadzi ich los? 

[L5K] Ceremonia musi trwać

Sesja online rozegrana 23 kwietnia 2024 r.

Kontynuujemy dramatyczne wydarzenia z poprzedniej sesji, kiedy to Daidoji Osuke pochwycił młodego prawie samuraja Klanu Modliszki z planem wywarcia na nim zemsty za minione zaniechania. 

Wystąpili:

Hida Shizuru - bushi z Klanu Kraba.

Mirumoto Takashi - bushi z Klanu Smoka (dołączył pod koniec sesji).

Ikoma Yushin - bushi z Klanu Lwa.

Yogo Kaze - shugenja z Klanu Skorpiona.

Daidoji Osuke odpuścił. Fuji-no-Kanporo upadł na ziemię, a Bayuhi Himari kazała młodzieży zabrać go do zajazdu. Himari zdjęła maskę i ruszyła z nim w ciemność, by omówić konsekwencje jego czynu. Zarówno on, jak i Fuji, byli tego wieczoru złamanymi ludźmi.

W karczmie Modliszką zajęła się Yogo Kaze, która opiekuńczością i współczuciem zyskała jego wdzięczność i przyjaźń. Zrozumiała też o co toczy się gra.

Później wszyscy, poza Modliszką, spędzili jeszcze trochę czasu przy ognisku. Wówczas zdawało się, że nie liczy się już konkurencja. Zapanowało poczucie wspólnoty i zrozumienie, że trudno jest brać udział w skomplikowanych grach dorosłych. Negatywne emocje między Ikomą a Kakitą również zaczęły niejako się rozmywać. Kakita Riku była zdecydowanie spokojniejsza i pogodzona z faktem, że nie zadowoli w pełni swojego Klanu. 

Nazajutrz czekały ich kolejne konkurencje. Tutaj muszę zaznaczyć, że nieco zmodyfikowaliśmy pierwotne założenia ceremonii gempukku. Tego dnia uczestnicy mieli sprawdzić się w walce wręcz, a później w ceremonii parzenia herbaty (co miało odbyć się przed obliczem zeszłorocznej zwyciężczyni!). Pierwsza dwójka miała na koniec odbyć jeszcze pojedynek, który finalnie rozstrzygnąłby, kto zostanie zwycięzcą. 

Pary do walki wręcz przydzieliłem całkowicie losowo - założyłem, że nie będzie już działań drużynowych. Tymczasem, ku mojemu zaskoczeniu później na sesji, wylosowane pary zadziałały znakomicie pod kątem tworzonej historii:

Yogo Kaze - Fuji-no-Kanporo;

Hida Shizuru - Moto Batbayar;

Ikoma Yushin - Kakita Riku;

Mirumoto Takashi - Shiba Toya. 

Walka Yogo z Fujim to była komedia. Fuji planował poddać walkę, po przeżyciu minionej nocy nie chciał wygrać. Yoko Kaze z kolei robiła wszystko, by mógł zwyciężyć. Prawie się to udało. Sędzia dostrzegł maskaradę obydwu i finalnie Fuji wygrał, choć w bardzo słabym stylu i zdobył tylko jeden punkt.

Hida Shizuru i Moto Batbayar po zaciętej walce do ostatnich sekund zeszły z areny spocone i wyczerpane. O włos wygrała dziewczyna z Klanu Jednorożca.

Ikoma Yushin dość łatwo pokonał Kakitę Riku. Między nimi nie było złości, za to dużo szacunku i spokoju.

Mirumoto Takashi dość łatwo pokonał Shibę, który chyba nader poddał się losowi i przeczuciom. 

Ostatecznie na pierwszym miejscu pozostaje wciąż Fuji-no-Kanporo, a tuż za nim, ex aequo, Ikoma Yushin i Mirumoto Takashi. Obecnie bardzo małe szanse są na to, by ktoś inny zyskał szansę na zwycięstwo. 

Tutaj przerwaliśmy. Przed nami jeszcze ceremonia parzenia herbaty, pojedynek, a w międzyczasie być może próba przejęcia jadeitowej figurki smoka. Ceremonia gempukku powoli dobiega końca.

[Coriolis] Rozmowy

Sesja online rozegrana 21 kwietnia 2024 r.

Gatunkowa kontynuacja „wydarzeń” z poprzedniej sesji - podobno dobrze wpisywała się w oczekiwania Graczy. Innymi słowy, całe spotkanie dotyczyło wyłącznie jednej rozmowy przy stole. Zapis nieco skrótowy ze względu na mocno gadaną sesję i przez fakt, że spisuję ją ponad tydzień po fakcie. 

Wystąpili:

Handar - pilot z Miry;

Dara - humanid Xingheri z Lubau;

Mona - mechanik z Zalos.

Bohaterowie poprzednio poprosili o spotkanie swojego patrona, Drefusola Amadiego. Dwa dni później udali się do najbardziej ekskluzywnej restauracji w czubeczku samej Iglicy Coriolisa: Alkamaar. Była to okazja, żeby opowiedzieć sobie parę nowych detali o wspaniałej stacji Coriolis.

Całe spotkanie miało kilka wątków. Gracze starali się nie odkrywać wszystkich kart, dopiero po czasie decydowali się wyjawiać informacje, które wstępnie uznawali za warte zachowania w tajemnicy. 

Po pierwsze, rozmowa dotyczyła pobytu na Lubau. Drefusol Amadi był szczęśliwy, że Hamdi Iqbal został uratowany - był to wszak jeden z najbardziej dochodowych zasobów Niezależnych Wiadomości, których patron Bohaterów był właścicielem. Bohaterowie rozliczyli się za wykonanie zadania. Przy okazji wyszło także, że Drefusol Amadi wcale się z nimi nie kontaktował. Dopiero po czasie zorientowali się, że zostali oszukani przez Łazarza II, który podszywał się pod ich patrona. Jak, dlaczego i skąd o nim wiedział - trudno było ustalić. Nie mniej Łazarz dawał im wcześniej parę sygnałów, że o ile ich obecności nie dało się z całą pewnością przewidzieć, to jako element nieoczekiwany udało się ich wprowadzić do wielkiego matematycznego wzoru.

Bohaterowie następnie opowiedzieli o swoim zleceniu „deratyzacyjnym” i o spotkaniu syna gubernatora Coriolisa. Drefusol zapewnił, że nie będzie na razie robił z tego newsa. Bohaterowie poprosili o zorganizowanie spotkania z samym gubernatorem.

Następnie wyjawili w końcu, że spotkali jeszcze dziewczynę, Marisę. Drefusol obiecał, że zleci swoim analitykom i researcherom zbadanie tematu, by zebrać na jej temat trochę więcej informacji. Jakiś czas po spotkaniu te informacje spłynęły.

***

Zebrane i ujednolicone informacje na temat Marisy:

Imię: Marisa

Nazwisko: Vihed, Be Hiv, ??? najczęściej wzmiankowana w tajnych przekazach Pariasów jako Cadaramā Rahita

Miejsce urodzenia: Katedra Lewiatan 

Matka: Zaahirah, pomoc pokładowa, prawdopodobnie niewolnica

Ojciec: nieznany, analizy genetyczne nie wskazały na żadnego z zarejestrowanych członków załogi.

Prawdopodobnie całe swoje dzieciństwo spędziła w dolnym pokładzie Lewiatana, w izolacji - nie zna Horyzontu, nazwy poszczególnych systemów planetarnych czy samego Coriolisa to dla niej nowość.

Powód powstania tatuażu na plecach jest niejasny. 

Autor tatuażu: nieznany. Potencjalnie matka lub inna osoba przebywająca w tamtym otoczeniu, o której Marisa nie wspomina. Kunszt i precyzja tatuażu wskazują na mistrzowską robotę.

15-16 cykli temu Lewiatan uległ chwilowemu całościowemu wyłączeniu. Wszystkie mechanizmy na okręcie padły.

2 cykle temu Lewiatan ponownie uległ podobnej awarii. 

Od tamtego momentu wydaje się, że Zakon Pariasów delegował szereg misji poszukiwawczych - ich cel pozostaje oficjalnie nieznany. Najczęściej przybierają formę misji dyplomatycznych, ale zdarzają się też misje handlowe. Pariasi zaczynają zlecać poszukiwania łowcom nagród spoza układu Zalos.

Informacje na temat ojca:

Marisa w trakcie różnych przesłuchań wspomina o ojcu - twierdzi, że jest w pobliżu, i że dotrzymuje jej towarzystwa. 

Urojona obecność - jak wskazują badania - wpływa na nią kojąco.

Nigdy nie udowodniła materialnej obecności ojca. Nie wyjawiła jego imienia, chyba, że jego imię to Ojciec. 

Przybycie na stację Coriolis:

Brak Marisy w oficjalnych meldunkach - data przybycia na Coriolis nieznana; prawdopodobnie została przemycona. 

Wprowadzona na stację prawdopodobnie przez jakiś nieoznaczony właz w Kazamacie. 

Wątpliwe, by odpowiadało za to Lakshmi Pharmaceuticals. 

Analitycy obstawiają jakąś grupę dysydentów z Zalos-B. Komórki “heretyków” rozlokowane są w wielu układach Trzeciego Horyzontu, ale ich lokalizacja w tak krótkim czasie jest niemożliwa i niebezpieczna.

***

Drefusol Amadi obiecał również, że przygotuje dla Bohaterów listę zleceń, gdyby byli zainteresowani zarobieniem dodatkowych birrów. Więcej nic szczególnego się nie wydarzyło. Bohaterowie wrócili na statek, oczekując na informację o dacie spotkania z gubernatorem.

[DiS] Lepidoptera i dzicy naukowcy

 Sesja live rozegrana 14 kwietnia 2024 r.

W ramach zorganizowanej akcji Głowy Pełnej Przygód wziąłem udział w knajpianej sesji w Death in Space.

Wystąpili:

Naoto - hipochondryk i miłośnik roślin;

Cash - pragmatyczny i pełen wszczepów;

Ichiro - kapitan statku Baobab, solpod pełniący funkcję czołgu;

Ezra - android, niegdyś górnik asteroid.

Zadanie było takie: zadokować przy wielkim okręcie transportowym Oleander i odebrać stamtąd przesyłkę, a następnie dostarczyć ją do placówki badawczej na planecie Lepidoptera. Odebrać ją miała dr Miraia. Proste. Nie mniej już z oddali było widać, że Oleander jest atakowany. Toczyła się jakaś bitwa kosmiczna, w wyniku której zarówno transportowiec, jak i statek agresorów uległy zniszczeniu.

Bohaterowie wkroczyli na wrak transportowca, poszabrowali i dotarli do mostku kapitańskiego. W pobliżu martwej kapitan znaleźli skrzynkę, która - według infrawizji Naoto - zawierała w sobie jakieś fiolki z płynami. Nie udało się skrzynki otworzyć. 

Następnie drużyna wylądowała na Lepidopterze, gdzie spotkała się z dr Miraią. Wyjaśniła, że fiolki zawierały eksperymentalne ekstrakty potrzebne do rozwoju plantacji i upraw. To miało sens, bo Oleander należał do korporacji  Tenebris Food, a na samej, porośniętej dżunglą Lepidopterze były ogromne plantacje.

Następnie dr Miraia poprosiła Drużynę o przetransportowanie fiolek do nieodległej placówki badawczej, gdzie ich zawartość miała zostać poddana dalszej analityce. Ichiro spotkał w okolicy znajomego i pożyczył od niego miotacz ognia - miało to swoje uzasadnienie, ponieważ trzeba było przejść przez dżunglę, w której czaiły się niebezpieczne węże-pasożyty i jakieś gigantyczne roje mięsożernych much. Decyzja okazała się słuszna, bo zaatakował i wąż (schował się w ramieniu Casha) i muchy (spalone z połową dżungli miotaczem ognia).

Bohaterowie przybyli do drugiej placówki, gdzie powitano ich dość oschle. Ichiro, jako dowódca grupy, dość ostro rozmawiał chyba z szefem ochrony albo badaczy (nie pamiętam), który nazywał się Mateo. Ponieważ Cash miał w sobie robaka, poprosił o pomoc i kazano udać mu się do innego pomieszczenia.

To był generalnie bardzo zły pomysł, bo lekarz w środku w tamtym momencie zaciągnął się jakimś proszkiem. Poza tym miał pomarańczowe oczy i spiłowane zęby. Lekarz rzucił się na Casha, który zdołał go odstrzelić. 

Strzały zaalarmowały resztę grupy, która zawróciła, by pomóc koledze. Wówczas natknęli się na grupę kolejnych czterech nieco szalonych lekarzy, których nie sposób było wyminąć. Rzucili się z tymi swoimi zębami no i tak: Ichiro w ciężkim pancerzu i z miotaczem ognia radził sobie z nimi całkiem nieźle. Naoto i Ezra w końcu padli martwi rozszarpani lub spaleni. Cash, wcześniej uwięziony w gabinecie, w końcu się wydostał i pomógł zakończyć walkę. Finalnie Ichiro i Cash zdołali znaleźć jakiś inny statek kosmiczny i odlecieć nim z powierzchni Lepidoptery. Z zarobku raczej nici.

Wydaje się, że jest potencjał na kontynuację tej przygody, bo tajemnica dzikich naukowców nie została rozwiązana. Być może, wedle tego, co mówił Mistrz Gry, moglibyśmy spotkać się w czerwcu, by rozegrać kontynuację.

Rzut oka na Mausrittera

Napisałem to w 2022 roku.

Na Pyrkonie 2022, gdy Gzuby już odpowiednio dobrze weszły, udałem się w szaloną pielgrzymkę pomiędzy niezliczonymi stanowiskami wystawców. W ten oto sposób trafiłem tam, gdzie znaleźć można było Stinger Press i Alis.games - miałem możliwość oburzyć się, że jeszcze nie dostałem Iglicy (zapomniawszy, że wykupiłem tylko jedną przesyłkę), a następnie kupić trochę fantów. W tym Mausrittera, o którym dzisiaj ma być mowa. 

Dawno temu napisałem taki tekst, że chciałbym zagrać w Mouseguard, bo idea grania myszkami bardzo mi się podobała: inna skala świata przedstawionego, fajne pomysły wynikające z antropomorfizacji zwierząt, zabawy z nazewnictwem i tak dalej. Później miałem okazję w tego Mouseguarda zagrać i o ile historia bardzo mi sie podobała, tak mechanicznie gra okazała się dla mnie koszmarem. Mausritter wtedy już chyba był wydany, wpisywał się w OSRowy nurt, którym jako RPGowa owca się podjarałem. Mausritter był o myszach, był o wiele prostszy, ale powtarzałem sobie, że to niepoważne wydawać około 50 zeta za broszurę. No więc gra czekała na nabycie, aż będę odpowiednio pijany, co nastąpiło na Pyrkonie.

Nim impreza się skończyła, książeczka była przeczytana. 

Co definiuje Mysz?

Lubię małe gry, bo nie trzeba się, za przeproszeniem, srać z detalami, które często nie mają szansy nawet się na sesji pojawić. Tutaj Mysz określona jest przez trzy atrybuty: Siłę Fizyczną, Zręczność i Siłę Woli. 

Następnie, poza losowaniem punktów żyćka i Pestek (waluty), sprawdzamy doświadczenie Zawodowe Myszy, co od razu określa nam, jakie przedmioty mamy w ekwipunku. Bo tutaj, tak jak w Knave, to posiadany ekwipunek konstytuuje specjalizację Bohatera. No i tutaj ujawnia się ten cały urok innej skali. Gracze bowiem będą musieli kombinować mając do dyspozycji małe lusterko i gwizdek, albo haczyk, szpulkę nici. Podoba mi się to, że za ciężką zbroję robi wycięty naparstek, a za tarczę guzik. No urocze to jest i nikt mi nie powie, że nie!

W każdym razie Myszkę tworzymy bardzo szybko, co w dobie ograniczonych zasobów czasowych jest na wagę złota. Mamy esencję, reszta wychodzi w grze, a i tak nie ma potrzeby się tym szczególnie zajmować, bo jak to w OSRach, postradać Bohatera jest bardzo łatwo.

Co definiuje Mausrittera?

Zasad jest mało. Mały, ale wariat, jak to mówią: szybkie są, proste są, nie przytłaczają. Rdzeń mechaniki znamy doskonale nawet bez czytania podręcznika: gdy sytuacja jest niepewna i potrzeba testu, rzucamy k20 i wynik musi być niższy od wskazanego mysiego atrybutu. W sytuacji kontrolowanej lub wyjątkowo niepewnej stosujemy ułatwienie bądź utrudnienie, rzut 2k20 i wybieramy lepszy lub gorszy wynik.

No chyba, że dochodzi do walki. Wtedy nie rzucamy k20, a odpowiednią kością obrażeń. Żadnych rzutów na trafienie, bo wszystkie ataki trafiają. Pytanie tylko, jak mocno. To po pierwsze nadaje odpowiedniego charakteru konfrontacjom na poziomie myszy: walka jest śmiertelna, a zasady nie wspierają heroicznych, frontalnych ataków. Po drugie, „dobry plan nie wymaga rzucania kośćmi”, co wprost odwołuje się do OSRowego założenia, że problemy rozwiązujemy pomyślunkiem Gracza.

Następnie, tak jak powiedziano wcześniej, to ekwipunek definiuje specjalizację postaci. Miejsce jest ograniczone, co z resztą fajnie odzwierciedla karta postaci i „sloty”, na których można kłaść odpowiednie karteczki reprezentujące elementy ekwipunku. W każdym razie, jeśli chcesz walczyć, nosisz broń i zbroję. Jeśli chcesz czarować, musisz nosić w ekwipunku odpowiednie tabliczki z zapisanymi czarami.

W grze występują także tak zwane Stany. Bo otrzymywanie obrażeń to jedno, ale Stany, takie jak „Głodna”, „Ranna” itp. fajnie odzwierciedlają pogarszający się stan Myszki. Jak? Stan musisz wsadzić do ekwipunku, także im bardziej uszkodzony jest nasz Bohater, tym mniej dobra jest w stanie ze sobą nosić.

Co robi Mistrz Gry?

Jak każda dobra gra wpisująca się w staroszkolny nurt, Mausritter dostarcza Mistrzowi Gry dość narzędzi, by przygotować małego sandboxa. I cholernie mi się ta część podręcznika podoba, bo: 

1) jasno prezentuje główne pryncypia gry;

2) przedstawia szereg zwierząt innych gatunków, które możemy napotkać w grze - te są dość archetypiczne, tak wiec Sowy pragną mądrości, a Szczury i Koty to gnoje;

3) krok po kroku prowadzi przez proces tworzenia własnego sandobxa, oferując wskazówki oraz potrzebne tabele, dzięki którym eksplorowany obszar tętni życiem;

4) zawiera przykładową piaskownicę oraz loszek praktycznie gotowe do rozegrania. 

Jest tu w zasadzie wszystko, czego potrzebujemy, żeby machnąć fajną przygodę z perspektywy Myszy. Po lekturze nie mam poczucia niedosytu, bo albo wynika to z braku jakichkolwiek oczekiwań (w tym wieku im mniej oczekiwań, tym mniej rozczarowań), albo faktycznie udało się wcisnąć w tę broszurę to, co istotne. Bez lania wody i klimaciarstwa, bez pieprzenia. I to mi się podoba. Na pewno przyjdzie moment, gdy będę chciał Mausrittera poprowadzić, choćby dla jakiegoś zestawienia z Mouseguardem - mechanicznie wiadomo co wygrywa, a co do potencjału na opowiedzenie ciekawych historii, to się dopiero okaże.

[Coriolis] Amir i Marisa

Sesja online rozegrana 12 kwietnia 2024 r.

Po prawie miesięcznej przerwie ponownie siadamy do gry! Wydarzenia z tej sesji są bezpośrednią kontynuacją poprzedniej przygody - Bohaterowie oczyścili ze „szczurów” podejrzane laboratorium mieszczące się przy Placu Ozonowym i przyszedł czas, by je opuścić wraz z tymi, którzy przeżyli. 

Wystąpili:

Hasim Almasi - datajinn z Miry;

Handar - pilot z Miry;

Dara - humanid Xingheri z Lubau;

Mona - mechanik z Zalos.

Cała sesja była praktycznie rozmową i planowaniem. Niewiele było akcji i okazało się, że Graczom taka przegadana gra odpowiada. W zasadzie, było to pełne ciekawych dialogów spotkanie oparte na planach i przypuszczeniach. 

Najpierw jednak Bohaterowie dowiedzieli się czegoś o napotkanym w laboratorium chłopaku i dziewczynie. Chłopak okazał się być Amirem Dargosianem, synem obecnego gubernatora Coriolisa, który wiódł dość burzliwe życie bogatego playboya. Amir często podróżował wzbudzając zainteresowanie mediów, ale któregoś dnia zniknął, a media stopniowo przestały się nim interesować. Okazało się, że został uprowadzony i cały czas był pod nosem wszystkich zainteresowanych. Problem polegał na tym, że w efekcie eksperymentów Lakshmi Pharmaceuticals, Amir nie przypomina już w pełni przystojnego młodego mężczyzny: jego twarz nieco się wydłużyła i zaczęła nabierać bardziej szczurzych cech.

Dziewczyna natomiast to Marisa. Jej akcent zdradzał pochodzenie zalosiańskie, była więc krajanką Mony. Jej historia była natomiast niejasna: najlepiej pamiętała ciemność i głos w tej ciemności. Głos kogoś, kogo nazywała Ojcem. Ten głos zapewniał jej towarzystwo. Bohaterowie dostrzegli na jej plecach (a później potwierdziła to analiza medyczna przeprowadzona przez HALa) tatuaż będący mapą wielkiego okrętu-katedry Zakonu Pariasów zwanego Lewiatanem. Dziewczyna najwyraźniej była też przez fanatyków z Zalos poszukiwana. Nic dziwnego, zważywszy, jak zazdrośnie Zakon strzeże swoich tajemnic.

Handar i nieco naruszona Mona wyszli z laboratorium, gdzie czekał na nich administrator. Trzeba go było odciągnąć, by nie zauważył wyprowadzanej dwójki dzieciaków. Poszli więc na Plac, usiedli przy jednym ze stolików jakiejś knajpki i tam podpisali wszystkie papiery, zarabiając za wykonanie pracy 3000 birrów. Wówczas też Mona zauważyła posępny pochód czarnych mnichów, zaloskich Samarytanów, pośród których na grav-lektyce poruszał się Sur-Ghal Vandar, jego ekscelencja, ambasador, który wizytował szpitale i kaplice należące do Pariasów. Mona miała flashbacki, bo pochodzi z Zalos-B i przypomniała sobie, jak ojciec kazał jej uciekać na lądowisko, skąd zabrał ją opłacony kapitan-przemytnik Zinah.

Tymczasem Dara i Hasim przeprowadzali przez tłum Amira i Marisę. Również musieli wyminąć posępny pochód, ale było to dość łatwe. Udali się do kolejki, którą następnie przemieścili się do Portu Neoptra, gdzie zadokowany był Zefir. 

Wszyscy spotkali się na pokładzie Zefira, gdzie długo debatowali nad tym, co zrobić. Czy i jak skontaktować się z gubernatorem, czy oddać mu syna i jakie będzie to miało konsekwencje? Co zrobić z Marisą? Bohaterowie postanowili umówić spotkanie ze swoim patronem, Drefusolem Amadim.

Bohaterów postanowił odwiedzić także Hamdi Iqbal, którego wyciągnęli z Lubau. Nie mieli jednak szczególnego nastroju na prowadzenie długich towarzyskich rozmów, nie chcieli też ujawniać, że mają gości, dlatego Hasim ukrył ich w kajucie. Niepocieszony Hamdi opuścił pokład i zajął się swoimi sprawami.